De laatste jaren worden we bestookt met een wereld top-100 die, zoals het woord zegt,jaarlijks de honderd beste restaurants ter wereld een rugnummer geeft. Met name de Fransen zijn daar niet onverdeeld gelukkig mee, want het tast hun grandeur aan. Dat het beste restaurant ter wereld, of erger nog de vijf beste zaken ter wereld, niet van hen zijn, ergert de Fransozen mateloos. Vandaar dat de Franse media op dit moment speculeren. Landen als Mexico en Peru? Pure omkoperij waar Blatter nog iets van zou kunnen leren. Niet de restaurants zouden dik geld voor hun rugnummer betalen, het is nog veel erger dan dat. Het zijn regeringen die geld op tafel leggen omdat de reputatie goed is voor hun export, aldus sommige Franse media. Of ze gelijk hebben, zullen we vanzelf zien nu enkele journalisten zich in het onderwerp hebben vastgebeten.
Feit is volgens mij dat het principe van de wereld top-100 niet deugt. Niet kan deugen. Angstvallig probeert men de samenstelling van de jury geheim te houden, maar dat lukt uiteraard nooit. Ikzelf ken al drie juryleden en daarom heb ik een blikje achter de schermen gekregen. De juryleden (volgens mij is er voor de hele Benelux slechts één) komen uit alle windstreken. Zij proberen natuurlijk allemaal om hun eigen land naar voren te schuiven. Degene met de grootste bek en het meeste lobbytalent zijn een zegen voor zijn land. Naties als Denemarken, die voorheen niet de minste rol speelden op het gastronomische wereldtoneel, staan ineens bovenaan op de lijst. En landen waarvan we niet eens beseften dat er eters woonden, zijn plotseling hip. Ik neem aan dat de consumptie van een Italiaans bruiswatertjesmerk er de hoogte in wordt gestuwd. Er mogen steeds meer flessen met Italiaans kraantjeswater in boten, treinen en camions worden geladen om een wereldreis te maken.
Anderzijds besef ik wel degelijk dat een eettent niet zomaar in de top-100 komt. Voor de eerste de beste pizzahut zal neem ik aan geen plaats zijn, ongetwijfeld telt de top-100 uitsluitend goede adresjes. Maar vermoedelijk ook zullen er wereldwijd minstens tweeduizend restaurants zijn die een plaats bij de beste 100 verdienen. Degene met de grootste bek en het meeste lobbytalent kan ervoor zorgen dat je uit de anonimiteit komt
Dan heb ik nog een probleempje met de rugnummers. Als je nummer één wordt, ben je de kampioen. De nummer vijf is bij wijze van spreken al een looser in de ogen van zijn schoonmoeder. Maar hoe kan je in hemelsnaam bepalen of iemand 1, 5, 50 of 101 wordt? Zoals u weet, draai ik al wat jaartjes mee in het wereldje. Van alle duizenden restaurants die ik bezocht, zal ik hooguit kunnen vertellen wie mijn nummer één is.Voor de nummer twee heb ik minstens 100 kandidaten. En ga me niet zeggen dat mijn nummer één volgend jaar een andere plek op mijn ranglijst krijgt, het zou absurd zijn.
Wie zou objectief nummer één zijn binnen de lijsten, wie bepaalt dat ? Zijn restaurants eigenlijk wel te classificeren.. want hoe gaan we dat bepalen, wie stelt de definitie der smaken als zijnde 'meetlat', alszijnde goed. Smaak kan nimmer bepalend zijn aangaande algemene definitie, ook bezoekers-aantallen kunnen nimmer een graadmeter zijn. Wie bepaald eigenlijk de lat aangaande al die 'vermeldingen' binnen gidsen en meer van die nonsense.
BeantwoordenVerwijderenOoit heeft ons vak een enorme upgrade gekregen... en toen werden de gidsen ineens belangrijk, want sta ja daarin, dan ben je 'belangrijk''... maar dat is een wassen neus. Eetgelegenheden die gewoon hun ding doen, al dan niet vermeld binnen een gids, daar gaat het om... de FIFA is al door 'de mand' gevallen ....binnen het voetbal... ik ben benieuwd aangaande de culinaire wereld binnen de toekomst.... Als er geen definitie is, dan kun je ook niet beoordelen... en dat is interessant...
De horeca kent geen objectieve meetlat, want die bestaat niet. Nummer één nummer twee. Er zijn geen definities aangaande culinaire kunsten, De FIFA had macht... niet meer en zo gaat het straks ook met alle 'punten-gevers binnen de horeca.
BeantwoordenVerwijderenDe horeca is een circus.... en de eigenaar bepaalt de populariteit, mits hij of zij kan netwerken.... simpel eigenlijk...de belangrijkheid van een bedrijf is te manipuleren... mits je, je begeeft binnen de juiste netwerken...
Gidsen en dergelijke beoordelaars zijn eigenlijk ook nooit een maatstaaf geweest, want dat kan namelijk niet, als er geen grenzen gesteld zijn.. Helaas voor hun die dachten belangrijk te zijn.... maar wees gerust, u blijft belangrijk als mens, soms minder als kok...
Er zijn wel degelijk meetlatten in the horeca. Service, constante kwaliteit, variatie enz. Hoe meer mensen die dingen ervaren in je restaurant, hoe beter je recencies. Fouten in een restaurant worden keihard bestraft, mensen komen gewoon niet meer terug. Om nu te zeggen dat een top 100 zinloos is is zinloos. Natuurlijk hebben we allemaal onze eigen mening, natuutlijk speelt politiek een rol. 'T is een grote mensen wereld. Een top 100 motiveert mensen, het houd de grote jongens op hun tenen, want met naam en faam komt ego, en iedereen will bovenaan. En als je onderaan bungelt?...dan moet je maar harder schreeuwen. Niet klagen over mensen die het beter doen. Als je will winnen,dan moet het spel slim spelen, en dat is de grote gelijkheid, want iedereen kan en mag meespelen. Niet goed genoeg, Eigen schuld, dike bult!
BeantwoordenVerwijderenDe Pellegrino lijst helpt het water, en het water helpt een hoop restaurants aan goede publiciteit en een extra meerwaarde. Is het perfect? natuurlijk niet, maar heb je betere ideen die je kun verwezelijken? Michelin is niet perfect, gault millau is niet perfect. Niks is perfect, en mensen klagen altijd. En zeker als hun favoriete restaurant of land het niet zo goed doet.
En voor de Fransen, jaloers?,,,natuurlijk ,niet op nummer 1!,...Hey, c'est la vie! :)