De crisis voorbij

Wat hadden wij het prachtig voor mekaar. Elk jaar werd een leuke winst geboekt. Ik, naïeveling, had altijd de filosofie dat winsten in de zaak moesten worden gestoken. We kochten een landgoedje in Schilde en richtten daar een keuken in waar bijna elk restaurant jaloers op zou zijn. Meermaals per jaar gingen we met het team naar een toprestaurant terwijl de medewerkers dat ook zelf op onze kosten mochten doen. Op zeker moment waren we met dertien man en zat ik achter mijn bureau genietend ondernemertje te spelen. Gelukkig ging dat nooit ten koste van de kwaliteit, Joost was daarvoor de best denkbare waakhond.
En toen kwam eind 2008. De ene na de andere adverteerder belde met de mededeling dat hij de advertenties "even" wilde sopzetten. In een half jaar tijd verloren we bijna de helft van onze omzet. Gelukkig konden we op dat moment een huis verkopen, we pompten de opbrengst privé in de zaak. De economie had wel vaker een dipje meegemaakt, we vertrouwden erop dat alles snel goed zou komen. Maar het werd niet beter, integendeel. Op zeker moment, we waren bijna failliet, werd het tijd voor zeer krasse maatregelen. Het landgoedje werd verkocht, de redactie betrok een goedkoop huurpand waarin ik een slaapkamertje met douche voor Carine en mij bouwde. Van de dertien man bleven er weinig over. Op dit moment hebben we 2,6 persoon in dienst, terwijl we ongeveer hetzelfde doen dan vroeger. Het is hard werken, maar geeft resultaat. Het jaar 2015 sloten we zeer positief af, zodanig dat de verliezen van voorgaande jaren konden worden weggestreept. Binnenkort gaan we weer verhuizen, zodat Carine en ik weer een stukje meer hebben dan alleen een slaapkamer terwijl de redactie er wel bij vaart.
Maar hoe dom kon ik destijds zijn, nota bene als opgeleid econoom, dat ik geen reserves zou nodig hebben. Hoe dom kon ik zijn om me aan mijn bureau een hele piet te voelen terwijl er minstens zes mensen inproductief waren. Hoe dom kon ik zijn om niet te denken aan het jaar 2015 waarop ik met pensioen zou gaan. Door de eer die veel mensen mij bewijzen, dacht ik minder kwetsbaar te zijn. Hoogmoed komt voor de val, gelukkig kon ik nog nét op tijd de parachute opentrekken. Eén seconde later en het was te laat geweest.
Ben ik een ander mens geworden? Ja. Klein is mooi, is voortaan mijn devies. Daarmee moet ik terugdenken aan meer dan twintig jaar geleden, toen ik een prachtig internationaal adviesbureau verkocht. Ook toen was klein is mooi voortaan mijn devies. Stom dat je na al die jaren nog kunt
leren.
We zijn nu in 2016, het leven is weer mooi geworden. Niet 's nachts liggen woelen om facturen te kunnen betalen. Gewoon lekker dromen. La vie est belle.