in de pakweg 30 jaar dat ik nu op mijn manier in het gastronomische wereldje meedraai, heb ik al veel zien gebeuren. Er zijn diverse trieste ervaringen bij, vooral als het ging om chefs die hun tweede ster kregen. Sommigen bedankten dan als Ami Saisonnier, koudweg met de boodschap: "Ik heb jou niet meer nodig." Of je reisde 200 kilomer heen en 200 kilometer terug voor een reportage, terwijl de lul niet aanwezig bleek. Hij had andere dingen te doen. Sommigen gingen daarna failliet. Als je ze dan op een beurs tegenkwam, zeiden ze: "Ha die Norbert. Da's lang geleden!" Nee lul, je keek de andere kant uit. Je zag me niet, zoals je ook alle anderen niet zag. Je had twee sterren (een enkeling 3) en waande je god zelf. In elk geval zijn diverse chefs ettertjes geworden sinds ze sterren kregen. Ze wanen zich van een andere wereld, een wereld waar geen plaats is voor gewone stervelingen zoals u en ik. Ze hebben geen schoenen nodig, want ze raken nooit de grond. Hoogmoed komt gelukkig voor de val, van het vallen geniet ik dan met volle teugen.
Maar nu Johan Cruijff. De laatste dagen staan de media boordevol over hem. Accoord, het was de beste voetballer aller tijden. Maar wat in elk gesprek vooral naar voren komt, is Johan als mens. Na een diner was hij de enige die naar de afwasser ging om die te bedanken. Tienduizenden kinderen vroegen nooit tevergeefs om een handtekening, met honderdduizenden liet hij zich geduldig op de foto zetten. Cruijff had meer sterren dan michelin op de plank heeft, hij wordt vooral herinnerd als een mens.
Deze boodschap is niet bedoeld voor mensen als Edwin, Sang Hoon, Soenil, Francois, Jarno, Christophe, Margo of zelfs Monsieur Paul, want zij zullen altijd mensenmens blijven. Aan de etterbakjes (wie de schoen past, trekke hem aan) zou ik willen voorstellen om te leren van iemand die veel en veel groter was dan zij. Blijf mens, want dan word je blijvend herinnerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten