Goede voornemens

Begin januari staat de wereld stijf van de goede voornemens. Niet voor niets worden dan de abonnementen op sportscholen en fitnesshokken massaal gekocht. Boeken over afvallen gaan als warme broodjes over de toonbank en de verkoop van rookwaren stagneert twee dagen. Ook ik heb mijn goede voornemens gemaakt. De drie eerder genoemde voornemens zijn aan mij niet besteed, wel heb ik andere gemaakt.
Zo wil ik deze blog nieuw leven inblazen met een dagelijkse column. Lange tijd liet ik dat klusje liggen omdat ik iets anders te doen had. Bovendien vond ik in Facebook een ander medium om mijn meningen te ventileren. Het smoelenboek zal ik blijven gebruiken, je bereikt er direct duizenden mensen mee.
De eerste van de nieuwe reeks van columns heb ik gemakshalve uit de laatste KoksKoerier gehaald. KoksKoerier is het verenigingsmagazine van Gastronomisch Gilde dat wij al 15 jaar maken.


De laatste jaren kregen koksopleidingen meer leerlingen, maar per saldo bleken er weinig voor het koksvak weggelegd. De grote toeloop is ontstaan door tv-programma's waarin koks als helden worden vereerd. Kinderen zien op de kijkbuis een onbestaande droomwereld van heldhaftigheid, romantiek, kameraadschap, tattoos en polsbandjes. Zoals vroeger elk kind brandweerman, piloot of ruimtevaarder wilde worden, zo dromen ze tegenwoordig van chefs. Blauwe zwaailichten, vliegtuigen en raketten zijn ouderwets, voortaan is de keuken aan de beurt. Gesterkt door de voorgespiegelde fake wereld voelen kinderen zich tot het koksvak aangetrokken en gaan na de lagere school linea recta naar de koksopleiding. Daar wordt al meteen duidelijk dat op school weinig van koken terecht komt, want Nederlands, rekenen, vaderlandse geschiedenis en Engels blijken er de boventoon te voeren. Als kind dat graag met zijn handjes werkt, is er weinig te beleven, dus haken er al veel af. Mochten ze hun opleiding afmaken dan komen ze in de echte wereld terecht. Hard werken, uurtjes kloppen als je vrienden op stap zijn, niet al te veel verdienen, uitgekafferd worden, discipline en oeverloze bosjes peterselie snijden, gevolgd door het doppen van bodemloze kratten met erwten. Het staat ver af van de wereld die ze op tv zagen. Dus haken er veel alsnog af. Honderden scholen leiden tienduizenden kinderen op, met als resultaat dat ze slechts een handjevol definitieve koks produceren. Allemaal negatieve elementen. Het kost handenvol geld terwijl veel kinderen gedemotiveerd raken. Wat is de oplossing?
Die zit 'm niet in andere tv-programma's, zo werkt dat alleen in Noord-Korea misschien. Een mooie oplossing zien we in Frankrijk, waar hotelscholen ook echt hotelscholen zijn. In het land van Marianne wordt niet geprobeerd om van elk kind een professor te maken. Willen ze hun handjes laten wapperen dan mag dat. De leraren bemoeien zich niet zo zeer met vaderlandse geschiedenis, maar staan met de kinderen aan de kachel en leren hen hoe je een verse vis herkent en fileert. Ze laten hen proeven waarom vlees liefst de juiste cuisson moet hebben en waarom een verse coquille anders smaakt dan uit blik. Tijdens hun talrijke stages komen ze terecht in gedisciplineerde keukens, want Franse chefs staan bepaald  niet bekend om hun hoge aaibaarheidsfactor. Al vroeg weten de kinderen dus wat ze van het echte leven mogen verwachten. In Nederland en Vlaanderren wordt meer gepalaverd over de kleur van zwarte piet dan over de toekomst van onze kinderen. Het ligt aan de persoonlijke instelling en geestdrift van leraren of er van de kinderen iets terecht mag komen. Met andere woorden: het vakonderwijs moet op de schop.