AURILLAC

Voor morgen en overmorgen hebben we een kamer geboekt in een hotel waar we bizarre herinneringen aan hebben. In Aurillac, aan de zuikant van de Cantal. Het moet ongeveer twintig jaar geleden zijn dat Carine en ik er op oudejaarsavond waren. We werden aan de receptie gevraagd om stipt om acht uur in de zaal te verschijnen, in avondkleding. Toen we de zaal binnen kwamen - we waren de eersten- verbaasden we ons over het prachtige interieur met zijn eiken lambrizeringen in houtsnijwerk. Alles straalde een fin de siècle uit. Minstens twintig man bediening in onberispelijk rokkostuum, een meterhoge champagnekoeler waarin wel vijftig flessen lagen, de feestelijke tafelaankleding... Na een uurtje en drie aperitiefjes begonnen we stilaan wel honger te krijgen, echter, de overige gasten waren kennelijk nog niet gearriveerd. We zaten helemaal alleen in een zaal waarin voor minstens honderd mensen gedekt was. Het personeel werd zenuwachtig, ook van ons. Om het wachten te veraangenamen kregen we nog eens een amuse. De maître legde met veel omhaal uit dat de chef graag alle gasten tegelijk zag eten, dan kon hij een schema aanhouden tot middernacht. Het werd half tien, kwart voor tien, tien uur, half elf. Nog steeds zaten we alleen in de zaal en nog steeds wachtten we op ons eerste gerechtje. Plotseling, om elf uur, werd het druk aan ons tafeltje. De beloofde zeven gangen werden in ijltempo gebracht door de ene helft van het personeel, de andere helft keek toe of we wel snel genoeg aten. En toen, om vijf minuten vóór middernacht, was alle personeel plotseling verdwenen en bleven we moederziel alleen in de grote zaal achter. We wisten niets beters te doen dan onze jassen aan te trekken, want buiten zou er wel vuurwerk zijn. Niks vuurwerk, Aurillac was volledig ingeslapen. Om een en ander te compenseren zijn we toen naar onze kamer gegaan voor ons eigen vuurwerk.
Dit hotel, daar zijn we dus morgenavond. Ben benieuwd of we weer alleen zijn.