Op een dag als vandaag moet ik denken aan de situatie in de grote steden. Mensen kennen elkaar niet, ook al wonen ze twintig jaar in dezelfde flat en delen ze al twintig jaar de lift. De mensen groeten elkaar niet. Soms wordt er een deur opengebroken omdat het al maandenlang zo stinkt bij de buurman, terwijl zijn brievenbus al een tijdje niet is geleegd. Dan treft de politie iemand aan die in verregaande staat van ontbinding verkeert.
Telkens wanneer ik een tijdje in mijn Franse dorpje ben geweest, heb ik de neiging om in België of Nederland de mensen op straat te groeten. Maar steeds moet ik weer schrikken als ik merk hoe bedreigend de mensen me dan ervaren. Dus groet ik niet en doe ik net of ik de ander niet zie. Wat is ons noordelijke leven arm! Wat zijn wij trieste mensen!
Gisterenavond overleed de 33-jarige dorpsbakker van Saint-Pompon, Pascal Rimonteil. Enkele jaren geleden wijdden we in Saisonnier een reportage aan hem. De tractor van Pascal kantelde gisteren bij het hooien op een helling, hij brak zijn nek. Wat er dan in een dorp als Saint-Pompon gebeurt... Allereerst komen alle mensen op straat en staan urenlang, tot na middernacht, stilzwijgend bij elkaar. Af en toe zijn er tranen, de anderen troosten dan. Het verwerkingsproces is begonnen. De burgemeester, de dokter, vrienden, familie, kennissen, tal van mensen zie je in de bakkerswinkel binnengaan om te troosten. De mannen van de gendarmerie gaan respectvol met het dorp om, beseffend dat hier iedereen iemand verloren heeft. De volgende ochtend zijn de dorpelingen stilzwijgend bezig. Enkele vrouwen komen langs met bezem, emmer en dwijl om de kerk te gaan poetsen. Anderen komen langs voor een collecte, want bij de uitvaart van Pascal zijn bloemen nodig en het graf is ieders bekommernis. Er wordt niet gelachen in het café, bier wordt deze keer verruild voor koffie. Kortom, het hele dorp is in rouw en Pomponais die in Parijs of Bordeaux wonen, komen terug naar hun dorp.
Hier in dit dorpje geeft men om elkaar. Daar mogen we in het noorden, met zijn professionele crematoria, wel eens bij stilstaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten