Ik schaamde me kapot, niet tegenover anderen, vooral tegenover mezelf. Want wat was er aan de hand? Vandaag is het precies één jaar geleden dat ik aan m'n boek Overpeinzingen begon. In Saint-Pompon werkte ik keihard twee weken door, dag en nacht. M'n badjas werd alleen uitgetrokken voor een douche. Eén van de verhaaltjes die ik toen schreef, ging over mijn kleindochter Cleo. Ik zou ze inwijden in de gastronomie en zou daarvoor naar Chalet Royal gaan. Maar nu mijn schaamte: ik kwam tot de conclusie dat er een vol jaar voorbij was gegaan zonder mijn belofte in te lossen. Geen tijd, te druk, drukdruk, u kent dat wel. Gisteren was het dan echt zover, Carine en ik met de zesjarige naar Gerrit Greveling, vantevoren had ik met hem al uitvoerig de bedoeling overlegd. Ze zou met allerlei geuren en smaken kennismaken, ze zou een blik in de keuken mogen werpen, enzovoort. Ik moet zeggen, Gerrit en zijn mannen en vrouwen pakten het fantastisch op en haalden alles uit de kast. Maar dan Cleo. Die had 's ochtends op school haar mooie kleertjes al aangehad, de zenuwen gierden door haar keel. Kom je een imposant gebouw binnen waar iemand je jongedame noemt en je jas aanneemt. Kom je aan een openhaardvuur te zitten en vraagt een ander je welk aperitiefje je wenst. Dan komt er een heel gek glaasje op tafel. Onderin zit een crème die helemaal naar zuurkool smaakt, bovenin zit een schuim die helemaal naar rookworst smaakt. Wat moet je daar als zesjarige mee? Helemaal in de stress gaan natuurlijk. Worsten zijn bruin en langwerpig, meestal zelfs heel krom.. En plotseling komt de chef ten tonele. Een vent van pakweg drie meter hoog en anderhalve meter breed. Het witte unifom maakt de figuur nog veel imposanter. Hoewel Gerrit allervriendelijkst is en geruststellende vraagjes stelt, weet je niet meer hoe je moet kruipen. Je bent dan nog niet eens aan tafel gegaan, waar weer iemand anders je stoel aanschuift. Kortom, dat was te veel voor Cleo. Binnen een half uur had ze 39,5 koorts en barstte ze in tranen uit. Dikke tranen uit puur verdriet.
Ik besef maar al te goed dat het mijn eigen schuld is. In Frankrijk en Italië zie ik de kleintjes aan tafel zitten, het lijkt alsof ze in de gastronomie geboren zijn. Dat is de kapitale fout die ik maakte: ik gaf Cleo het gevoel dat gastronomie iets heel bijzonders is. Terwijl het tegendeel waar had moeten zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten