TOKKELEN

Nu ik het over hotels heb, kan ik net zo goed eens de balie onder de loep nemen. De Nederlandse balie scoort wat dat betreft hoog. Aan de balie staan altijd schimmige types waar je niet graag een pint mee wilt drinken. Meestal zijn het nerds en dat verklaart hun voorliefde voor klavier en beeldscherm. Ik ben niet de enige, ook u maakt het mee. Je hebt een lange reis achter de rug (zo niet, dan zou je wel huis slapen) en je wilt dus zo snel mogelijk naar je geboekte kamer. Even opfrissen, even gaan liggen, even een douche of even omkleden. Dat kan dus niet. Want vanaf het moment dat je je aanmeldt, komt er een ritueel op gang. De nerds gaan tokkelen op de computer, vragen je of je je naam even kan spellen en gaan vervolgens weer tokkelen. Af en toe, tussendoor, fronsen ze hun wenkbrauwen, kijken ze je op een merkwaardige manier aan en tokkelen dan voort. Elk telefoontje heeft uiteraard voorrang, maar geen nood, tijdens het telefoneren blijven ze onverstoorbaar doortokkelen, hoewel in een lager tempo. Dan, plotseling, kijken ze je weer aan. Je denkt dan dat ze de hele procdure doorlopen hebben, maar dat is niet zo. Whàt's your name sir? Inderdaad, ze beginnen nu ineens Engels te praten. Er wordt een andere nerd bijgehaald. Die is twee meter lang, dus zal wel de baas zijn. Ze beginnen te tokkelen quarte mains.

Kennelijk hebben ze het nu begrepen, want de lange zegt: "Het klopt!" Wat klopt er? "Dat u een kamer hebt gereserveerd". Ja, dat wist ik zelf ook al, onbenul. Enfin, het klopt, dus krijg ik nu mijn sleutel? Nee, want er wordt een andere procedure opgestart: men gaat een babbeltje met me maken, keuvelend zoals het Engelse konigshuis met de ballenjongens van Wimbledon pleegt te doen. Dat zijn de instructies van de directie, die wil dat de gasten zich thuisvoelen. Hebt u een goede reis gehad, meneer Koreman? Komt u met de auto? Was het ver rijden? U gaat morgen uiteraard de stad bezoeken? Meneer of mevouw de nerd, ik wil gewoon een sleutel, meer vraag ik niet. Dan komt er plotseling iemand een warm handdoekje overhandigen, nog steeds aan de balie. Ook een procedure van het huis.

Na veel vijven en zessen heb ik nu een kaartje in handen waarmee ik kamer 634 kan openen. En jawel, of de duvel er mee speelt, het is àltijd de verst gelegen kamer, op de zesde verdieping helemaal achter in de hoek. Dan moet ik de laatste hindernis nog nemen. Het is namelijk zo dat het sleutelkaartje het in de helft van de gevallen niet doet. Nu dus ook niet. Terug naar beneden om me weer aan de balie te melden. Maar daar zijn ze voor een nieuwe gast aan het tokkelen. Dat gaat nog even duren, want ik zie nog geen verfrissingsdoekje opduiken. Was ik maar thuis...