LUCHT

Als uitgeverij worden we dagelijks overstelpt met persberichten en persmappen, de ene nog mooier en dikker dan de andere. De postbode doet het altijd in twee etappes, in één keer is het niet te bezorgen. Nu doen wij in de regel helemaal niets met al dat spul, met een frequentie van vier keer per jaar zijn onze magazines niet geschikt als nieuwsmedia, bovendien stellen we onze rubrieken "Nieuwe Zaken" (Saisonnier), "Taarten & Vlaaien" (P&D) en "Ditjes & Datjes" (Kokskoerier) alleen open voor leveranciers waar we iets mee hebben. Wil een vreemd iemand graag zijn persbericht gepubliceerd zien, dan zal hij ervoor moeten betalen. Ik vind dat heel normaal. Minder normaal zou ik het vinden om de marketingkosten van een ander bedrijf op me te nemen. Want daar schijnt niemand bij stil te staan: aan het maken van magazines zijn kosten verbonden, zolang mijn medewerkers, de drukker, de energiemaatschappij, de telefoonjongens en de bank weigeren om hun werk gratis te doen.
Waar je helemaal tureluurs van wordt, is van de vele post die we van champagne-huizen ontvangen. Dat zijn altijd zéér duur uitgevoerde kunstwerkjes, liefst met minimaal één goud randje. De champagneboeren betalen jaarlijks een vermogen aan dat soort onzin en dat vinden ze niet erg, want op elke fles maken ze grove winst. Vandaag kwam de postbode alweer zo'n ding brengen, een duur uitgevoerd boekje waar alleen onnozele marketingblabla in staat.
Wat is champagne eigenlijk? Dat is een simpele wijn van een der grootste wijngebieden ter wereld, waarvoor de druiven meestal in bulk worden opgekocht van wijnboertjes. Er zijn in het champagnegebied duizenden postbodes, verpleegsters en loodgieters die een eigen wijngaardje hebben, of hun druiven van hoge kwaliteit zijn of niet, dat maakt voor de champagnehuizen niet veel verschil. Wanneer de rode druiven te lang onderweg zijn geweest en het sap daardoor al een rood kleurtje krijgt, ach, dan maken we er toch rosé champagne van. Met een uitgekiende marketing brengt die zelfs meer op, je moet de mensen laten geloven dat rosé champagne iets heel unieks en bijzonders is.
Accoord, het laten bubbelen van een wijn brengt extra handelingen en dus ook extra kosten met zich mee. Maar stelt u zich daar niet al te veel van voor, veruit het meeste werk is volledig geautomatiseerd. Het oude mannetje met zijn alpinopetje die de hele dag flessen draait, dat is iets van vijftig jaar geleden. Giropallets doen dat werk tegenwoordig moeiteloos en geruisloos.
Wanneer een champagne niet gemaakt is van rode druiven maar van chardonnay, dan wordt de prijs per fles plotseling nóg veel duurder. Hoezo chardonnay, dat is toch gewoon een banale druif die overal wil groeien? Inderdaad, maar in de champagne weten ze uit elk detail extra munt te slaan. Gewoonweg omdat u het als flessenkoper niet snapt.
In heel Frankrijk en daarbuiten worden legio bubbelwijnen gemaakt die veel goedkoper dan champagne zijn en soms zelfs véél beter. Het mooiste voorbeeld daarvan is Limoux. De bubbels die we op onze redactie zelf schenken (Toques et Clochers) is volgens mijn de mooiste bubbelwijn op aarde, rond Limoux gemaakt van chardonnay. Als restaurateur of sommelier kunt u zich niets beters wensen. Maar ja, op het etiket staat niet het woord "champagne" vermeld, dat maakt de fles al meteen verdacht. Limoux geeft nu eenmaal niet de marketingmiljoenen uit die in de champagne zo gewoon zijn. Het wordt vind ik tijd om voor uw bubbels verder te kijken dan naar champagne, met uw kennis van zaken zult u uw publiek vlot kunnen overtuigen. U en uw klanten kunnen het marketingbudget van de champagnehuizen in eigen zak houden.