Af en toe maak je kennis met een restaurant dat je nog niet kende, gisterenavond was dat voor mij het geval. Ik had een dinerafspraak met Henny Swinkels, directeur van de Vandrie Group, dit om onze vijfentwintigjarige vriendschap te vieren. Henny wilde me laten kennismaken met zijn favoriete restaurant: Carpe Diem, tegenover de kerk van Cuijk.
Aan de buitenkant beloofde het 18e-eeuwse pakhuis niet veel, het leekt me een sombere bedoeling. Ook het interieur was bepaald niet van marmer en bladgoud gemaakt. Maar dat hoeft ook niet, mij gaat het om de keuken en de wijnen en die waren helemaal top. De zaak wordt bestierd door het echtpaar De l'Ange. In de keuken staat Peter, zijn vrouw Anita verzorgt het gastheerschap. In gastronomisch opzicht was het gisteren een regelrechte verademing. Mooie stukken vlees, mooie moten vis, prachtige cuissons, hoog op smaak, moderne bordopmaak. Maar duidelijk was te voelen dat chef Peter een Belg is. Het wil zeggen dat hij de klassieke basis niet mist. Bij elk gerecht kwam een saucière op tafel met sauzen zoals Escoffier ze ooit bedoelde. Daar kan ik geen genoeg van krijgen. En dan de wijnen. Een subtiele viognier werd gevolgd door een florale sémillon, met als kroon op het witte werk de Grand Ardèche van Louis Latour, al vele jaren één van mijn absolute witte favorieten. Bij het hoofdgerecht, een combinatie van smeuïge kalfssucade en krokente zwezerik, kwam een voor mij onbekende rode Italiaan in het glas.
Dat Michelin hier een Bib op de gevel heeft geplekt, kan ik heel goed begrijpen. Evenwichtige topgastronomie wordt bij Carpe Diem namelijk gecombineerd met modeste prijzen. Hier ga je eten voor je plezier. En dat vind ik veel belangrijker dan marmer en klatergoud. Ja, dit adres was voor mij een regelrechte ontdekking.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten