Herineringen aan Cas

Cas Spijkers overleden. Drie woorden die me een klap in het gezicht geven. De grote meester is dood, het duurt nog even voordat ik het ten volle zal beseffen.
Ik leerde Cas zo'n dikke twintig jaar geleden kennen, rond de oprichting en de aanvangsjaren van Euro-Toques. Hij was op dat moment dé grote chef van Nederland, iemand die de aarzelend beginnende gastronomie een enorme impuls gaf. Maar vooral zal ik hem herinneren als mens. Want dat was hij, een echte authentieke warme Brabander.

Er komen nu allerlei gedachten in me op. In De Swaen was het Johan die leiding aan de keuken gaf, Cas was vooral met experimenten bezig, waarvoor hij in de keuken een eigen kantje had. Het was in de tijd dat Nederland, mede dankzij het nieuwe ISPC, ging kennismaken met grondstoffen die tot dan nog volkomen vreemd waren. Truffels bijvoorbeeld. Ik herinner me hoe Cas die in het begin tourneerde als een aardappeltje, de schil ging de vuilnisbak in. Dat duurde niet lang uiteraard. Vooral zijn piepkuiken in varkensblaas zal ik nooit vergeten.

Toen ging Cas iets doen wat ongehoord was in die tijd, hij ging het commerciële pad op. Hij legde me uit waarom. Je kunt nog zo'n bekende chef zijn, Cas kon er nauwelijks zijn huis van betalen. Hij ging eindelijk eens cashen wat hij in een lange reeks van jaren had opgebouwd. Ik moet zeggen dat ik het azltijd vreemd heb gevonden dat zo'n grote meneer zich leende voor potten, pannen en huishoudelijke apparaatjes. Voor mij was hij daar véél te groot voor. Maar goed, het was zijn beslissing en die konden we alleen maar respecteren.

Mijn medeleven gaat op de eerste plaats uit naar zijn familie uiteraard. Maar ook naar de twee mensen die jarenlang zij aan zij met Cas optrokken en mede verantwoordelijk waren voor het succes: Johan van Groeninge en Piet Rutten.

Nederland, zelfs de wereldwijde gastronomie, is een boegbeeld kwijtgeraakt. Hij zal inderdaad nog even duren vooraleer ik het ten volle besef.