dinsdag 31 januari 2012

Vacatures bij ons

Onze uitgeverij groeit en groeit. Per onmiddellijk hebben we de volgende vacatures.

Duizendpoot-Lay-outer met veel gastronomisch gevoel. Uitvoeren van onze magazines en boeken, maar ook creatief meedenken in ons redactieteam. Wellicht af en toe mee op reportage, maar ook sjouwen als er een beurs moet worden opgebouwd.

Duizendpoot gastronomisch-commercieel-organisatorisch. Combinatie van twee funkties: Beheer en uitbouw van ons shop-in-shop systeem Cilboutiques en leiding over ons (voorgenomen) reizend circus Le Village Saisonnier, een mobiel beursconcept gericht op de regio's.

We zoeken geen freelancers, bij ons is iedereen in vaste dienst. Binnen ons team heeft iedereen een culinaire achtergrond. Qua persoon passend vinden wij belangrijker dan een uitgebreide cv. We hebben het gezellig samen, sluiten onze dagen af met een glas, iedereen rijdt in een zwarte Saisonnier- auto. Anderzijds werken we door tot het werk klaar is en hebben we een gruwelijke hekel aan middelmaat. We zijn de besten en willen dat zo houden. Standplaats: ons prachtig redactiecentrum in de bossen van Schilde (tussen Breda en Antwerpen) .

Ja mag me altijd je cv en motivatie toesturen. Norbert@saisonnier.net

maandag 30 januari 2012

Topwedstrijd Iberische Grillade


Op de Village Saisonnier te Assen zal een nieuwe wedstrijd worden geïntroduceerd met een gigantische hoofdprijs. Het betreft een samenwerking tussen BRESC, Big Green Egg en Culinaire Saisonnier. De professionele jury staat onder voorzitterschap van Wynand Vogel.
De wedstrijd bestaat uit een papieren inzending, leesjury en praktijkfinale (medio augustus).

De hoofdprijs: een diner bij Quique Dacosta voor 2 personen, inclusief ontmoeting met deze beroemde chef, vliegreis naar Valencia en verblijf voor één nacht; een groot model Big Green Egg; een reportage in Culinaire Saisonnier.

Zodra alle details bekend zijn, laat ik u dat weten.

Vierkantverwaarding

Je hoort het woord tegenwoordig steeds vaker. Vierkantverwaarding. Het wordt gebruikt in de vleeswereld, die daarmee aangeeft hoe je een dier helemaal tot waarde brengt. Van een koe of een varken worden de luxe delen meteen verkocht, er is veel vraag naar. Heb je de haas, entrecôte en rib eye verkocht, dan blijf je als slager met een groot deel van het beest zitten. Wat doe je daarmee? Laten zien dat kalfswangen edel zijn. Woensdag gehaktdag. Spare ribs. Gervulde varkenspoot. De staart in de soep. Dankzij allerlei maatregelen moet je er als vleeswereld voor zorgen dat elke gram van een beest zijn juiste bestemming krijgt. Zo niet dan maak je verlies.
Heel leuk voor mij, en waar ik ook best wel trots op ben, is dat ik de uitvinder van het woord vierkantverwaarding ben. Het woord ontstond in 1986 of 1987 toen ik (als econoom) aan een groot vleesprojekt verbonden was. Er waren nog geen computers, op een stuk papier tekende ik een vierkant blok dat een dier moest voorstellen. Dat vierkant deelde ik in in allerlei grotere en kleinere hokjes, stukjes vlees die allemaal iets opbrachten. Profitcenters noemde ik die. Grofweg kon ik al beginnen met vijf grote vierkanten, een kalf heeft immers twee achterkwartieren, twee voorkwartieren en het zgn. vijfde kwartier. Er bleven binnen die grotere vierkanten lege plaatsen over, daar maakte ik de mensen duidelijk mee dat er nog werk aan de winkel was. Het was een boeiend proces om al die blanco vlakken in te vullen tot volwaardige opbrengsten. Er werd naar andere culturen gekeken, er werd (ook toen al) out of the box gedacht. Uiteindelijk werd de oplossing heel eenvoudig gevonden: in het verleden. Vroeger werd een beest altijd vierkant verwaard, simpelweg omdat de mensen zich niet konden permitteren om één gram weg te gooien. Dans un cochon, tout est bon. Het werd voor mij een denkproces dat minstens vijf jaar duurde en waarvan het resultaat doodsimpel was. Een levenservaring. In de hele industriële vleeswereld, ook internationaal, werd mijn filosofie overgenomen. Een filosofie die nota bene de mijne niet was maar die ik van onze voorouders had gepikt. Vierkantverwaarding, telkens als ik het woord hoor of lees, word ik zo fier als een gieter. Het is een stukje van mezelf.

zondag 29 januari 2012

Een koekje van eigen deeg

Altijd blijf ik moeite houden met de Franse taal. Niet dat ik die taal niet beheers, vermoedelijk ben ik wat dat betreft een twaalf- tot veertienjarige. Niet slecht als je bedenkt welke grote bek men op die leeftijd al kan hebben. Met een brood kopen, met mijn timmerman over technische onderwerpen babbelen, zelfs met de boucher praten over het stukje vlees dat aan de achterkant van de lies van een koe zit, daar heb ik geen problemen mee. Het is echter zo dat het altijd lijkt alsof de fransozen met je willen lachen. Ook ú maakt het mee. Je zit op een terrasje en je wilt je tweede koffietje bestellen. Wat zeg je dan tegen de garçon? "Encore un café s'il vous plaît". En weet je wat die belhamel dan terug zegt? "Un autre café?" Dus op het volgende terrasje zeg je: "Un autre café s'il vous plaît". Waarna de collega-belhamel zegt: "Encore un café?" Kijk, dat kan ik niet hebben. De fransozen moeten altijd meesmuilen als ze een buitenlander voor de gek kunnen houden. Terwijl ze zelf niet de Franse taal niet echt beheersen, zelf met hun eigen patois al moeite hebben.
Ooit heb ik de boel helemaal voor de gek gehouden. Dat was toen ik werd benoemd als ere-burgemeester van Heiligenstein, een kleine gemeente in de Elzas. Mijn inauguratierede heb ik toen helemaal in het Nederlands gedaan, ze konden van mij de pot op. Toen ik helemaal klaar was met mijn extra lange speech begon iedereen te klappen. Voor één keer heb ik ze toen een koekje van eigen deeg kunnen geven. Ik hoop vurig op nog meer koekjes. Wie wil mij nog meer als ereburgemeester?

zaterdag 28 januari 2012

Was mijn kiwi-dieet een grapje?



Toen ik begin januari mijn nieuwe kiwi-dieet lanceerde, dachten de meesten dat het als grapje was bedoeld. Je mag alles eten, behalve kiwi. Die Koreman toch.
Ik verzeker u dat zo'n kiwi-dieet echt helpt. Zoals alle diëten helpen. Diverse ondeskundigen zijn al rijk geworden met hun diëten, ze schreven vele boeken vol met onzin. Inmiddels staan de boeken van Montignac op nummer 1 op marktplaats. De ooit zo dure boeken zijn nu nog een paar euro waard, inclusief verzendkosten. Het gaat er niet om of een dieetgoeroe deskundig is, want zoals gezegd is elk dieet goed. Weet u waarom? Omdat je op zo'n moment bewust met je eten bezig bent. Daar draait alles om: bewust bezig zijn. Het probleem van de westerse wereld is dat niemand bewust bezig is. We grazen de hele dag door als een koe. Als we ook maar denken dat we ergens zin in zouden kunnen krijgen, wordt de behoefte à la minute bevredigd. Zodra je via een dieet gedwongen wordt om na te denken, helpt dat automatisch. Van de ene goeroe mag je geen brood, van de andere geen boter, weer een andere laat je honderd gram worteltjes per dag eten. De weight Watchers laten je elke ochtend op de weegschaal staan, waarvan je de resultaten moet bespreken in je praatgroepje. Het maakt allemaal niet uit, in wezen is het allemaal apekool, het gaat er alleen om dat onze routine wordt doorbroken. Op het moment dat we nadenken over onze voeding, krijgen we meteen resultaat. En als we na afloop weer in onze routine vervallen, komen we het dubbele aan van wat we verloren.
Zo is het ook met het kiwi-dieet. Hoe belachelijk het ook klinkt, als je nadenkt over het al dan niet eten van iets dat je nooit eet, ook dan vliegen de kilo's weg.

vrijdag 27 januari 2012

Sodom en Gomorra 2.0

Mijn vorige bericht is nog geen uur oud of ik ben al helemaal overspoeld met reacties en aanmeldingen. Voor mijn Sodom en Gomorra heb ik 2 kilo wintertruffel gereserveerd, sorry, meer heb ik momenteel niet op voorraad. Het wil zeggen dat ik het festijn misschien geen drie dagen zal kunnen volhouden of slechts een gelimiteerd aantal mensenmee kan laten doen. Moet daar nog even over nadenken en intern overleggen.

#truffelborrel Sodom en Gomorra


Le Village Saisonnier in Assen wordt gelet op de inschrijvingen een eclatant succes, veel meer dan we hadden durven hopen. Wat zou ik eraan kunnen doen, zo overpeinsde ik, om al die fantastische aandacht te belonen. Eigenlijk was het antwoord niet eens zo moeilijk. Ik ga altijd te keer tegen de kunstmatige truffelrotzooi, waarom niet eens héél positief zijn? De truffels groeien verdorie op mijn eigen grond, ik kan u deel laten uitmaken van die natuurlijke vreugde. Vandaar dat ik in Assen mijn eigen feestje heb bedacht.
Op maandag, dinsdag en woensdag, telkens van 12 tot 14 uur, ga ik iets speciaals voor u doen. Wanneer u om 12 uur in de Village bent, wordt u door Gilles verwelkomd met een glas van de beste bubbels ter wereld Toques & Clochers. Vervolgens laat Joost u proeven van een oeuf en cocotte. Dat wil zeggen de combinatie van foie gras, sauce périgueux (kalfsjus met truffel) en een eitje. Daar word je helemaal lyrisch, gek, onnozel, hormonenzuchtend, impotent, adhd-end, klapwiekend, ademhappend, glutonerend en fladderend van. Vervolgens laat ik u (bij het tweede glas) een ingekookte room met wintertruffel proeven. Dat is eigenlijk al te veel van het goede, maar kom, het is niet altijd feest, we schaven er nog wat truffel bovenop. Niks geen crisis in Assen, gewoon liederlijk bezig zijn met een orgie waar de Romeinse keizers geen brood van zouden lusten. Vervolgens maken we er een wedstrijdje van. Degene die zijn laatste bakje het àllerproperst inlevert (iedereen is getuige en jurylid), krijgt als prijs een pot zelfgeweckte truffels mee naar huis. In geval er meerdere helemaal schoongelikte dingen zijn (is eigenlijk wel te verwachten), beslist de dobbelsteen.
Onthouden: dagelijks tussen 12 en 14 uur, maar... kom niet te laat, want dan heb ik uw pottekes al leegevreten. U mag drie dagen meedoen, ongeremd. Lang leve Sodom en Gomorra.

donderdag 26 januari 2012

Lofoten


Hier een foto die ik tijdens de skrei-vangst in de Lofoten maakte.

Wanneer begint het seizoen van de skrei ?


Dit jaar zag ik dat diverse chefs al begin januari met skrei bezig waren. Hé, dacht ik bij mezelf, dat kan toch helemaal niet. Dus ik op zoektocht.
De skrei is een typische Noord-Atlantische kabeljauw met een gedrongen lijf. Het hele jaar zwemt hij rond in de meest noordelijke wateren zoals de Barentszzee en Noordelijke IJszee. Om te paaien zakt hij af naar het zuiden, naar een heel specifiek gebiedje, namelijk de wateren rond de Lofoten. Deze Noorse eilandengroep die boven de poolcirkel ligt, staat helemaal in het teken van de skrei. Zo is er een enorme stokvisproductie. Het is onvoorstelbaar hoe veel vissen er op zeker moment rond de Lofoten in het water krioelen, je kunt ze als het ware zo uit het water pakken. Ik bezocht de Lofoten zelf en kan dus een beetje over het onderwerp meepraten. Het werd ter plaatse zeer duidelijk uitgelegd. In de loop van januari komen de eerste vissen bij de Lofoten aan. Het gaat dan nog uitsluitend om oudere vrouwtjes. Rond begin februari melden de mannetjes zich, het wordt dan een paaigekkenhuis op zee. De Noorse regering wil de vissen even van dat moment laten genieten, reden waarom elk jaar het officiële startschot voor de vangst wordt gegeven. Ik heb dat zelf meegemaakt en met eigen ogen gezien. Alle boten liggen in de haven te popelen van ongeduld tot er letterlijk een seinpistool wordt afgevuurd.
Mijn probleem is dat het startsein volgens mij ergens half tot eind februari gegeven wordt, zeker niet in januari. Hoe kan het dan zijn dat er in januari als veel skrei, inclusief certifikaat, op de markt is?
Ik ging dus maar eens flink op het internet bezig. Alle sites van de vishandel kan je al meteen uitschakelijk, die kopieëren mekaar. Je komt dan uit bij de Noorse overheid, bij officiële organisaties, bij het visserijministerie, ja zelfs bij de havenkapitein van de Lofoten. Het merkwaardige echter is dat iedereen zich héél vaag houdt. Op mijn simpele vraag wanneer het skrei-seizoen begint, kan niemand me een duidelijk antwoord geven, zelfs de minister en de havenpolitie niet, iedereen draait rond de pot.
Voor mij blijft het voorlopig half februari, simpelweg omdat ik het met eigen ogen zag. Vraag het maar aan de chefs Marc van Gullick en Andres Delpeut die mij naar de Lofoten vergezelden. Alle skrei die op dit moment op de markt is, zou dus illegaal zijn? Ook dat kan ik me niet voorstellen. Het blijft vooralsnog een onopgelost mysterie...

woensdag 25 januari 2012

Quasi definitieve lijst

Zie hier de quasi complete lijst van deelnemers aan Le Village Saisonnier in Assen. U ziet dat ons dorpje ten opzichte van vorig jaar weer verdubbeld is, het is al bijna een evenement op zich geworden. Als we zo door gaan, zal er in de toekomst nog weinig ruimte zijn voor iets anders. Men zal dan neem ik aan speciaal voor mij een extra gebouw neerzetten, op het TT-circuit is ruimte in overvloed.

Standhouders:

Bacchantes, wijnen Toques et Clochers
De Bijzaak, honingproducten
Boerderijwinkel / Stokerij Verhage
Boerenslak, escargots
Boiron Frères, fruit- en groentencoulis
Bresc, smaakmaker
Brita, waterbehandeling
Cocoladedroom, chocolaterie
Cocoon Coffee, koffie
Crème de la Crème, roomijs
Culiboutiques, kookgereedschappen en lectuur
DeliXL, gastronomische specialiteiten
DesemEnzo, zuurdesembrood
Dobla, chocoladegarneringen
Docqmans, bier
Drentsgoed, streekproducten
Frozen Cube
Hela Thissen, grondstoffen voor de pâtissier
Herderham, ham van schaap
Koppert Cress, micro vegetables
Kunst in Suiker, suikertrekken
Lebouille, vlees uit het topsegment
Liquido d'Oro, olijfolies
Livar, Limburgs kloostervarken
Nina Bakery, gastronomisch pittabrood
Pasta by Michèl
Rougié, foie gras
Rungis, groeten en fruit
Stichting Keurmerk Streekproducten Groningen
Vandrie Group, kalfsvlees
Veltman, vis
Verstegen, specerijen
Wagyu Farm, wagyu vlees
Wijngaard Baan, wijnproducent
Zuivelboerderij Den Hartogh, kaas

Village Saisonnier Randprogramma:

In onze proefkeuken, onder leiding van chef Joost van Roosmalen en zijn souschefs Wouter Weststrate en Edwin Loos, zal het een drukte van belang zijn. Al meer dan 30 chefs hebben zich ingeschreven om samen met ons te koken. Er wordt alleen met de producten gewerkt die in het eigen dorp te vinden zijn. Ook aandacht voor klassieke bereidingen hier. Zo zal dagelijks een verse tourain (Franse knoflooksoep) worden gemaakt en nemen we mooie truffels (van mijn eigen oogst) mee naar Assen om een echte geile sauce Périgueux te maken, voor de oeuf en cocotte. Daarvoor is ook een partij kalfsbotten besteld. Joost gaat zijn foie gras au torchon demonstreren.

In diverse stands worden doorlopend activiteiten georganiseerd. NL kampioene barista Liesbeth Sleijster laat zien wat met koffie mogelijk is, Koos Geijzenij geeft demo's werken met suiker, er is een prachtige sushibar, Michèl Kagenaar komt met een complete pastakeuken en Bobby gaat met cocktails goochelen.
Op het gastvrijheidsplein (alles gratis) worden vers bier, lekkere bubbels en hapjes uit de keuken geserveerd. Onze huispianist Paul Richard zorgt daarbij voor de nodige ambiance.

Heel gastronomisch Nederland zal aanwezig zijn, het wordt kortom volledig kicken. Ik kan niet wachten van ongeduld...

dinsdag 24 januari 2012

De ogen vielen uit m'n kop

Vorige week zijn we begonnen met een mega projekt. We zijn bezig aan een standaardwerk over het kalf. Zeer dik, zeer luxe, gaat in 7 talen verschijnen. Uiteraard zullen er uitgebreide hoofdstukken verschijnen over het kalf in verschillende culturen, de opkomst van een sector, de mogelijkheden, versnijdingen, toepassingen, toekomstvisie, culinair. Maar het leek mij leuk om een hoofdstuk te besteden aan kalfsleer. In gedachten had ik zo'n ouderwetse schoenmaker die àlles weet van de materie, die met het leer goochelt dat het een lieve lust is. Dus wat doe ik? Ik stuur een mailtje naar Van Lier, de fabrikant die op zijn site zegt dat hij alleen met kalfsleer werkt. Aan dat mailtje besteed ik zorgvuldige aandacht, ik wil dat mijn intenties duidelijk naar voren komen.
En wat gebeurt? Een uur later krijg ik een mail retour. Lees met mij mee zodat ook úw ogen uit de kop vallen:

Beste,
Wij hebben uw bericht goed ontvangen.
Helaas ontvangen wij dagelijks meer mails dan dat wij zelf binnen een redelijke termijn kunnen opvolgen.
Heeft u een vraag met betrekking tot uw schoenen, dan is de Van Lier dealer waar u uw schoenen heeft gekocht uw eerste aanspreekpunt. Uw Van Lier dealer is u graag van dienst met het correct beantwoorden van uw vragen en opmerkingen, zij willen u immers graag als klant behouden! Van Lier kent uitsluitend zorgvuldig geselecteerde Van Lier dealers, die goed op de hoogte zijn van de klachtenprocedure en -beoordeling.
Algemene aanvragen worden niet beantwoord.
Wij danken u voor uw begrip.
Het Van Lier Team

Even analyseren. Van Lier verdeelt de binnenkomende mails in twee categorieën: de klachten en de algemene vragen. Voor de klachten moet u bij de winkelier zijn. De overige vragen worden niet beantwoord. Beide categorieën worden dus niet beantwoord. Terwijl Van Lier zegt dagelijks meer mails binnen te krijgen dan ze zelf kan opvolgen. Wil dus zeggen dat er bij Van Lier helemaal niemand de mails beantwoordt. Daarvoor hebben ze een programmaatje aangeschaft dat dit helemaal zelf doet.

Stel, ikzelf zou dat doen.
U stuurt me een mailtje. Dat kan gaan over de verlenging van een abonnement, over een compliment, over de vuilophaling, over het jaarlijkse taartenfestijn van de boyscouts, over de belastingdienst die pissig is over de twee ton zwarte omzet die niet werd aangegeven, over de drukker die de papierinkoop wil afstemmen, over de posterijen die iets niet geleverd hebben, over een adverteerder die een deadline wil weten. Mijn automatische mailbeantwoorder deelt al dat ongerief in twee delen. Is het een klacht? Dan moet je niet bij mij zijn. Is het iets anders? Dat antwoord ik niet.

Hoe simpel kan het leven zijn! Leve de automatiek.
Intussen heb ik er maar één woord voor: arrogantie.

maandag 23 januari 2012

Weer terug bij af

Het valt niet mee om een kandidaat te vinden die in zich heeft wat we van een toekomstige collega verwachten. En als je die vindt, begint een lang leerproces waarin we veel moeten investeren in tijd en geld, voor het beroep culinair redacteur bestaan nu eenmaal geen opleidingen dus moeten we alles zelf doen. We waren eind vorig jaar dan ook blij dat we iemand gevonden hadden, Rutger trad per 3 januari bij ons in dienst als aspirant. Maar al na twintig dagen neemt hij om persoonlijke redenen afscheid van ons. Het is zoals bij Monopoly: Ga direct naar start. We kunnen inderdaad weer helemaal opnieuw beginnen, ik word er een beetje moedeloos van.

donderdag 19 januari 2012

Ons mobiele droomfornuis



Dit is het kookeiland dat voor ons in aanbouw is, helemaal gericht op mijn droom om tot een reizend circus te komen. In de Village Saisonnier in Assen zal hij voor het eerst te bewonderen zijn. Geheel mobiel, de twee delen aan elkaar te koppelen, autonome watervoorziening. Uniek is dat we de beschikking krijgen over twee doorschuifplaten met heel veel apart instelbare temperatuurszones. Daarnaast enkele 220V induktieplaten voor het geval er ooit geen 380V beschikbaar zou zijn. Ik weet zeker dat diverse chefs zo'n machine / piano willen hebben zodra ze ermee kennis hebben gemaakt. Alles wordt ambachtelijk op maat gebouwd, zodat je je eigen droomontwerp kunt maken. Dit luidt een nieuwe toekomst in!



Mobiele koel- en vrieswerkbanken (Gram) hebben we al. En zo bouwen we onze droom telkens een stukje uit.

De doggy-bag ofwel doggybag

De Partij voor de Dieren (voor niet-Nederlanders: het is echt een politieke partij waar mensen op stemmen, ongelogen, echt waar) heeft iets nieuws bedacht. Alle restaurantgasten moeten uw pand voortaan verlaten met een doggy-bag, zo wordt orakeld. Dat is goed tegen de verspilling, de volgende dag heb je dan kliekjesdag. Dat ontlokt mij een overpeinzing.
Stel dat ik het restaurant verlaat met een doggybag. Wat zit er dan in? Helemaal niets, want de borden hebben ik na elke gang keurig schoongelikt. Een lege doggybag kan gewoonweg niet, de chef en ik zouden elkaar beledigen en bovendien zijn al die lege zakjes slecht voor het milieu, ze warmen de aarde op. Om deze pijnlijke eventualiteiten te voorkomen, moet de chef dus dingen gaan bereiden die ik niet lekker vind. Hij heeft dan de keuze: Spruitjes, rode kool en dingen met truffelolie. Dat ga ik tenminste met een volle zak naar huis. Maar denk nu niet dat ik van die spruitjes, rode kool en ander ongerief morgen een kliekjesfeest ga maken. Nee, onderweg heb ik het zakje al ergens tussen de coniferen gedumpt.
Het idee van een doggybag zegt denk ik eerder iets over de mensen van de dierenpartij en hun eetgewoontes. Zij hebben op het einde van de maaltijd altijd minstens de helft over. Gewoon omdat het niet te vreten was. En geef ze eens ongelijk, een volledig vegetarische hamburger krijg je echt niet door je strot, hoe mooi het garnituurtje ook moge zijn. Je bewaart de helft voor morgen, je maakt er dan kliekjesdag van.
Dus dierenpartijers, dien uw motie gerust in. Maar dan alleen voor vegetarische fastfoodtenten. In de gastronomie is geen verspilling, daar is het te lekker voor.

dinsdag 17 januari 2012

Statistische kippetjes



Een kip heeft een kop, een nek, twee poten, twee vleugels, een cloaca en overig binnenwerk. Dat hebben we op school geleerd. Bij geslachte kippen is dat allemaal minder duidelijk. Daarvan hebben ze de diverse toeters en bellen in de fabriek verwijderd. Degene die nog nooit een levende kip zag, zal niet vermoeden dat het beestje ooit veren had, laat staan een kop. Maar toch, het kippetje van de supermarkt kan je deels reconstueren. Je vermoedt dat het holle karkas ooit een inhoud zal hebben gehad. En door het nekje dat ze los in het karkas hebben gestoken, mag je voorzichtig concluderen dat er ooit een kopje op zat. Want anders was die nek niet nodig geweest.
Nu komt echter een levensgroot probleem om de hoek kijken, zoals ik gisterenavond mocht ervaren. Carine had een kippetje gekocht en daar zaten twee losse nekken in. Zelf heb ik voldoende warenkennis om te beseffen dat het hier om een jammerlijk fabrieksfout moet gaan. Maar wat met de mensen die geen warenkennis bezitten? Hoe moeten die in hun fantasie de kip reconstrueren? Heeft dat ding twee koppen gehad? Of zijn het misschien twee dikke poten en geen nekjes? Je kunt het daar als argeloze consument moeilijk mee krijgen, 's nachts lig je er wakker van.

Nu is het niet de eerste keer dat ik een verpakte kip met twee losse nekken zie, sterker nog, het is niet ongebruikelijk. Je zou er je schouders over kunnen ophalen, je kunt het geval ook overpeinzen. Want nog nooit heb ik een kippetje gezien waar geen nekje was bijgesloten. Statistisch zou dat helemaal niet kunnen, theoretisch moeten er evenveel karkassen als nekken in omloop zijn. Hoe lossen ze dat in de fabriek op? Lopen er in de fokkerijen kippen zonder kop rond en worden de nekjes in aquacultuur geteeld? Het wordt de hoogste tijd dat men zoiets eens terdegen onderzoekt. Voor mijn gemoedsrust.

Snoek



Vanochtend een snoek van 106 cm. Kon meteen de pot op.

Het beste kookboek


Gisteren vroeg iemand me advies, hij zocht naar het beste kookboek. Welk boek is het beste? Nu mag ik me een ervaringsdeskundige noemen, we hebben duizenden kookboeken, ons bibliotheekzaaltje barst uit zijn voegen. We hebben vrijwel alle chefsboeken wereldwijd, waaronder een grote collectie Escoffiers, maar ook de andere klassiekers als Gouffé, Madame Saint-Ange, Brillat-Savarin, de serie Thuriès, de serie Gourmet, de Alibaba, alle werken uit de jaren 60, 70 en 80, noem maar op. Welk van die boeken is het beste kookboek? Dat lijkt een moeilijke vraag, maar is het niet. Het allerbeste kookboek in de Nederlandse taal is ongetwijfeld het boek van de Belgische boerinnenbond KVLV. Het bestaat ongeveer 85 jaar en werd telkens bijgewerkt en herzien. Van "Ons Kookboek" werden al meer dan 2,5 miljoen exemplaren verkocht! Meer dan duizend pagina's kookplezier, als onmiskenbaar onderdeel van de rijke Vlaamse cultuur. Voor degene die het wil aanschaffen: ISBN 90-804844-2-3. Prijs op internet slechts € 27,95.

maandag 16 januari 2012

Kennis in de keuken, daar hebben we niet zo veel aan...

Vroeger praatten we met elkaar van man tot man. We luisterden naar elkaars standpunten, probeerden die te begrijpen, we waren het met elkaar eens of niet. Dat is allemaal veranderd, we praten alleen nog met elkaar via Twitter. Het wil zeggen dat we communiceren via een beperkt aantal lettertekentjes. Het wil ook zeggen dat we elkaar niet altijd verstaan, op verschillende golflengtes zitten. En ook mengen we ons in discussies die al een tijdje gaande zijn, de oorsprong van een discussie zien we al niet meer. Bloedarmoede noem ik dat.
Van tijd tot tijd gooi ik een stelling op Twitter, gewoon om discussie los te weken. Zoals gisterenavond. Horeca Entree twitterde dat bij Noma tegenwoordig iedereen een baard plus tattoos draagt. Ik reageerde daarop door mijn zorg te uiten. Het gastro wereldje is er altijd als de kippen bij om gedrag te immiteren. Je moet er niet aan denken dat straks iedereen met een baard en tattoos in de keuken staat. Het zou zo maar kunnen, want Noma is de norm. Als voorbeeld gaf ik de blauwe keukenschort. Toen Ramsey zo'n ding aantrok, renden alle koks naar de winkel om een blauwe schort te kopen.
Het ging mij bij die opmerking niet over schorten, laat staan over kleuren. Het was alleen maar een voorbeeld van immitatiegedrag. Maar dat hadden diverse twitteraars kennelijk niet begrepen, want plotseling ging het alleen nog maar over de kleur van een schort. Vervolgens veranderde het onderwerp: Waren er maar journalisten met gedegen kennis, zo werd verzucht. Waarop ik me onmiddellijk kandidaat stelde voor een kenniswedstrijd tussen journalisten en chefs. Maar ook dat was tegen het zere been. Nee, kennis in de keuken daar hebben we niet zo veel aan, orakelde iemand. Ik was met stomheid geslagen. Kennis in de keuken, daar hebben we niet zo veel aan...
Kennis, dat is kennis van de technieken, van de producten, van de klassiekers, van de achtergronden, van de smaken en smaakcombinaties, van de wijnen, van weet ik allemaal meer. Maar dat vond de betreffende chef helemaal niet belangrijk.
Wat doe je als schoolkind als je een discussie niet kunt winnen? Je gaat beledigen. Flaporen, te grote voeten, een bril, rode haren, elk verwijt is op school goed genoeg om je eigen onkunde te camoufleren. Dat ging een zekere Niven doen.
En zo zitten we opgescheept met twitter. Je eraan onttrekken is onmogelijk, andere communicatiekanalen zijn er bijna niet meer.
Nog even terug op de tattoos. Vroeger was het bij de commando's gebruikelijk om het Engelse vechtmes plus parachute op je arm te laten zetten. Ik heb daar niet aan meegedaan en prijs me gelukkig. Want stel je voor: een vechtmes op het lijf van een 61-jarige, iedereen zou erom lachen. Modes zijn vergankelijk. Jezelf voorgoed verminken door een modegril te volgen, is wel het domste wat je kunt doen.

Ook Franse leveranciers naar Assen

Op onze Village Saisonnier in Assen (13 tm 15 februari) zult u ditmaal ook Franse topproductenten tegenkomen. Les Vergers Boiron komt vanuit Valence zijn assortiment vruchtenpurees, en voortaan ook heftige groentenpurees, laten proeven. De firma Rougié uit Sarlat komt met een assortiment aan foie gras waarmee we in de keuken stevig aan de slag gaan.
Er is op de Village veel vlees aanwezig: Limburgs varken, kalf, wagyu, het topassortiment van Lebouille... in gedachten zie ik al dat lekkers al met foie gras gecombineerd. Voor wie geen trek heeft in vlees, staat op de Village een echte sushibar. De Nederlandse barista kampioene gaat voor de koffie zorgen, Ritchie en Bobbie bouwen een strakke bar, de Limburgse sterrechef Michèl Kagenaar zet een eigen complete demokeuken neer. Dit wordt kicken jongens!

zaterdag 14 januari 2012

Ook kookamateurs welkom!

Onze eigen Village Saisonnier, van 13 tm 15 februari op TT circuit Assen, zal weer het dubbele zijn van vorig jaar. Naast de 34 Nederlandse en Belgische topleveranciers zult u ook zo'n 20 kleine regionale leveranciertjes aantreffen, honingboertje, kaasboerinnetje, waddenvissertje, enz. Dit uiteraard versterkt door onze demo-keuken, een bar en groot terras voor de gastvrijheid, live achtergrondmuziek, alle drankjes en hapjes gratis. Bovendien het boeiendste wedstrijdprogramma van Nederland.
Hopelijk zullen ook onze lezers-kookamateurs hun weg naar Assen vinden. Gratis toegang voor onze lezers na registratie op www.horecaeventt.nl

vrijdag 13 januari 2012

Houd je zatte kop!

Hehe, eindelijk ben ik weer thuis. Maar niet nadat onderweg een lekke band moest worden gerepareerd, het is vrijdag de dertiende. Vanaf zondag zijn we op pad geweest om de Horecava in Amsterdam te doen. Het blijft een mooie beurs, ze zouden echter 's woensdags op slot moeten blijven. Dat is namelijk de dag dat er veel rollators rondrijden en een dievend snaaipubliek langs de stand komt. Zelfs presteerde iemand het om ons halve flesje koffiemelk van tafel te grissen. Die hebben we met diverse andere dieven in de kraag gepakt. Ik kan maar niet begrijpen dat sommige volwassen vakmensen-in-kostuum slecht willen zijn voor vijf euro, het is voer voor psychologen.

Vooral heb ik overvloedige complimenten aan het adres van Hotel Okura waar we deze week verbleven. In dit hotel is zelfs het allerkleinste detail tot in perfectie geregeld, superprofessioneel en supergastvrij. Zelfs heeft men bij de laatste verbouwingen een serieuze rokerslobby gebouwd. Als je aan Okura denkt, denk je aan Ciel Bleu op de 23e etage. Daar hebben we deze week niet gegeten, de topgastronomie van Onno moet je niet willen ondergaan wanneer je moe bent. Gelukkig ontmoette ik in het Serre restaurant op de begane grond een topgastronomie die voor mij dicht tegen een ster aanleunt.

Maar nu wil ik het even over iets anders hebben: houd je zatte kop!
Elk jaar tijdens onze Horecava-week gaan we een keer eten in Chinees restaurant Oceania in de Scheldestraat. Dit is een bedrijf met een zeer lange traditie en mooie smaken op basis van prachtige producten. Gisterenavond zaten we er weer en we ergerden ons verschrikkelijk aan een stuk of wat zatlappen die aan het volgende tafeltje zaten. De één riep nog harder dan de ander. Hun gesprek ging over vlees en dan vooral over de minachting die ze voor de vleeswereld hadden. Toen hun bestelde portie Wagyu vlees op tafel kwam, trokken ze hun conclusie binnen de tien seconden. Dit is geen echte Wagyu, riepen ze in koor. De restaurateur werd erbij gehaald. Terecht voelde deze zich zwaar beledigd. Ze wilden de Wagyu leverancier aan de telefoon krijgen, riepen ze. En zo ging het maar verder. Toen de restaurateur zich wijselijk niet meer liet zien, zeiden ze tegen elkaar: Zie je wel!
Ik had de continue behoefte om in te grijpen. Ik zou die zatte mannen bijvoorbeeld heel klein kunnen krijgen door gewoon enkele simpele Wagyu vragen te stellen, waarvan ik zeker wist dat ze er geen antwoord op zouden hebben. Ik hield me lange tijd in, maar kon me op zeker moment niet meer tegenhouden. De grootste van die zatte bende gaf mij zijn kaartje, hij bleek de verkoopdirecteur van een door mij niet nader te noemen vleeswarenbedrijf uit Sassenheim te zijn. Twee minuten later was het stel verdwenen.

Ik denk dan bij mezelf: blij dat ik geen verkoopdirecteur heb die met zijn poepeloere zatte mensen op stap gaat, zonder verstand van zaken een goede restaurateur tot in het bot beledigt, 's avonds om tien uur een telefonisch dikke-tongen-lulverhaal houdt met de Wagyu leverancier en dan ook nog een visitekaartje achterlaat. Hoe is het met úw mensen gesteld? Kom ik die de volgende keer tegen of zijn ze verstandiger?

Toegevoegd
Inmiddels kreeg ik een mail van de restaurateur, de heer Geoffrey Chan, wiens ouders het bedrijf in 1978 oprichtten. Hij dankte me dat ik voor hem opkwam. De bende was nog teruggekomen. Na het zien van het rauwe Wagyu vlees boden ze hun excuses aan.

dinsdag 10 januari 2012

Nieuwe uitdaging voor sterrechef

Zie op het Saisonnier nieuwsblog de nieuwe uitdaging die Ami Saisonnier Lars van Galen aangaat.

zondag 8 januari 2012

Brood bij de maaltijd

Het serveren van brood bij de maaltijd kent een lange traditie. Vroeger deed het brood dienst als bord, er was nog geen serviesgoed. In de loop der tijd heeft het een andere functie gekregen, namelijk van gereedschap. Als je Fransen of Italianen aan tafel bestudeert, zie je dat zij een stuk brood als vork, als mes en als lepel tegelijk gebruiken. Brood is het equivalent van de Chinese eetstokjes. Je moet er niet aan denken dat men in een Frans restaurant het brood na het voorgerecht van tafel zou halen. Dat is een typisch Nederlandse gewoonte die ik nooit zal begrijpen. Brood dient de hele maaltijd te begeleiden, van a tot z.
Ikzelf probeer er de bediening altijd van te overtuigen dat ze van mijn brood moeten afblijven. Want stel dat ik bij het hoofdgerecht een prachtige saus krijg, dan heb ik gereedschap nodig om tot de laatste druppel te profiteren.
In Nederland heeft brood een verkeerde functie aan tafel, het wordt gezien als een soort extra amuse. Vandaar dat er ook boter, olijfolie of smout bij wordt geserveerd. Het probleem is dan dat het publiek oeverloos begint te kanen, waardoor men na het voorgerecht al voldaan is. Dat wordt nog eens versterkt doordat allerlei broodsoorten als juweeltjes aan tafel worden gepresenteerd. Ik zou het mooi vinden als het brood tot zijn oorspronkelijke functie wordt teruggebracht. Als gereedschap en niet als hongerstiller.
Welk brood dient op tafel te komen? In zijn oorspronkelijke functie moet dat vrij neutraal brood zijn dat in smaak het overige niet overtroeft. Een broodje met meegebakken kaantjes is wel leuk, in combinatie met boter zorg je ervoor dat het publiek daarvan begint te smullen en in wezen zijn eigen gereedschap bij voorbaat opeet.

donderdag 5 januari 2012

Driekoningentaart

La galette des rois, ofwel de driekoningentaart, is in Frankrijk heel populair op 6 januari. Daarmee worden de drie wijzen herdacht die de ster van Betlehem volgden en zo bij het kindje Jezus terecht kwamen. De driekoningentaart, daar is elk Frans kind verzot op. Niet alleen is de taart lekker, vooral ook is er iets in verstopt. Dat kan een boon zijn, een muntstukje of een ander klein voorwerpje, het is maar hoe je het met mekaar afspreekt. Degene die het voorwerpje in zijn/haar taartstukje vindt, is koning voor één dag en krijgt de kroon, die op de taart stond, een hele dag op het hoofd. Om dat symbool nog aantrekkelijker te maken, wordt het betreffende kind de hele dag stinkend verwend. Waarom kennen wij die traditie in de lage landen nauwelijks? Het wordt tijd voor aktie. Elke moeder kan eraan meedoen.

Wanneer je de lijn met wat fantasie doortrekt, kan het een leuke aktie voor het restaurant zijn, ook voor volwassenen. Stel dat je als chef zo'n symbooltje in je taart stopt, alle restaurantbezoekers dingen dan naar de hoofdprijs. Kijk, dit is weer zo'n gelegenheid om aan te grijpen. Met wat fantasie kan 6 januari uitgroeien tot iets dat met Valentijn vergelijkbaar is. Het gaat om de hoofdprijs en die kunt u (deels) laten sponsoren. Hoe belangrijker de prijs, hoe meer mensen u over de vloer zult krijgen. In de taart kunt u ook meerdere dingetjes verstoppen, zodat er meerdere winners zijn. Wilt u echt volle bak? Geef dan een mooie auto of uw huis weg. Maar ietsje minder heeft ook succes.



Hier volgt het authentieke recept voor La Galette de Rois.

Voor de franchipane:
250 g roomboter, 250 g fijne suiker, 6 eieren, zeste van citroen en sinaasappel, 250 g amandelpoeder.
Klop de suiker met de eieren en zeste schuimig en voeg al kloppende de gesmolten niet te hete) boter toe. Roer er vervolgens het amandelpoeder door.
Voor de taart:
500 g bladerdeeg, 250 g franchipane, 1 eidooier, 1 boon of muntje.
Rol de helft van het bladerdeeg uit en leg in het midden de franchipane in de vorm van een cirkel op 1 tot 2 cm dikte. Srtijk het overtollige deeg in met eigeel. Steek het voorwerp in de franchipane, dek af met het overige uitgerolde deeg en druk de rand goed aan. Snijd de taart rond af en maak met behulp van een mes een grof ruitpatroon op het deeg. Laat mooi goudbruin garen in de oven van 180 tot 200°C, afhankelijk van de grootte tussen 30 en 45 minuten. Laat de taart daarna afkoelen. Plaats een kartonnen kroon op de taart. Presenteer lauwwarm in punten.

Laat uw eigen geld drukken

In 2008 brak er een crisis uit. Dat hebben we toen geweten! De ene na de andere adverteerder belde met de boodschap dat hij even wilde afwachten. Uiteindelijk werd dat voor ons een ramp. Als tien of zelfs meer adverteerders met zo'n telefoontje komen, stort voor ons de wereld in. Het financieel mooie jaar 2008 werd in één klap een jaar dat we met verlies afsloten. Weg investeringsplan, mede omdat de banken plotseling niet meer bewogen.
Vorig jaar kwam er een volgende crisis overheen, we hielden ons hart vast. Maar wat blijkt? Onze omzet is gestegen. Bij nader inzien is dat wel logisch. Ook van crisissen word je moe. En trouwens, hebben we door de vorige crisis één cent minder inkomen gekregen? Welnee, er gebeurde eigenlijk niets. De ondernemers die in 2008 / 2009 gewoon doorgingen waar ze mee bezig waren of zelfs een tandje bij staken, werden winnaar. Degenen die afwachtten, werden verliezer en moesten marktaandeel afstaan. Jammer voor hen. Dat geldt ook nu weer.

Crisis is iets wat alleen tussen de oren van de mensen zit. Als tv, radio en kranten elke dag opnieuw blijven roepen dat er crisis is, dan is het ook crisis. De mensen worden bang gemaakt, ze worden voorzichtig. De nieuwe auto, de verbouwing, alles wordt eventjes uitgesteld. Met als gevolg dat de garagisten en aannemers bang worden. Die gaan niet meer uit eten, zodat de restaurateurs bang worden. Die gaan voorzichtiger worden met inkopen zodat de groothandels bang worden. Bang, bang, bang, maar uiteindelijk gebeurt er helemaal niets. Daar hebben we duidelijk genoeg van. We zijn inmiddels gepokt en gemazeld en laten ons niet meer bang maken door iedereen die maar wat roept.
Het ergste dat kan gebeuren, is dat de euro instort. En wat dan nog? Misschien wordt het er alleen maar beter op. Gaan we gewoon weer ruilhandelen. De koffieboer betaalt zijn advertenties met koffie, gelukkig dat ik mijn drukker met dezelfde koffie kan betalen. Onze lezers hebben geen euros meer om hun abonnement te verlengen, we krijgen van iedereen een waardebon voor een diner plus overnachting. Met die waardebonnen betalen wij gas, water en licht. Onze medewerkers krijgen geen salaris meer, aan het einde van de maand ontvangen ze een flink kerstpakket. Het leven is nog nooit zo mooi geweest. Weg euro, weg geld, ik verheug me alvast. Laat u maar vast waardebonnen drukken, dan hebt u uw eigen euro gecreëerd.

woensdag 4 januari 2012

Dromen van een restaurantje in Frankrijk

Velen dromen ervan. Weg van de hectiek, lekker gaan koken ergens in Frankrijk. Er staan tienduizenden leuke pandjes leeg die bijna niets kosten. Gelukkig blijft het meestal bij een droom, want vaak wordt de praktijk een nachtmerrie. Naar Frankrijk gaan, is niet zo romantisch dan het lijkt. Slechts een enkeling weet er te overleven en kan er zelfs succes te hebben. Kijk maar naar de Belg Wout Bru of de Nederlander Raoul Reichrath die het in Frankrijk tot sterren hebben geschopt. Het zijn regelrechte uitzonderingen.
Als je gaat koken in Frankrijk, ga je je richten op het lokale publiek of op de toeristen, beiden zijn van de ergste soort. Om met het lokale publiek te beginnen, dat accepteert al moeilijk buitenlanders. De Fransen zitten niet te wachten op de liflafjescultuur van het noorden, ze willen gewoon lekker eten voor heel weinig geld. Zoals ik al eerder schreef, is een prijs van 12 euro voor 5 gangen het gangbare tarief. Voor dat geld is de gemiddelde chef uit de lage landen niet eens in staat om een voorgerechtje te maken. Dat komt omdat wij heel anders doen en denken, anders zijn opgevoed. De Franse chefs leerden van hun vader hoe ze voor drie dubbeltjes een voorgerecht kunnen maken. De enige manier om je hieraan te onttrekken, is op sterrenniveau werken. Maar pas op, de markt daarvoor is in Frankrijk enorm klein. De toeristen vormen zo mogelijk een nog veel erger publiek. Voor hen is 12 euro eigenlijk al teveel. Bovendien willen ze alleen maar de rotzooi eten die ze van thuis kennen en hebben ze het hoogste woord. De Vlaming of Nederlander die in een Frans toeristengebied een frietkot opent, is koopman. Hij kan rijk worden. Maar ja, rijk worden van frieten, kroketten en frikandellen kan je in het noorden ook, daar hoef je niet voor te verhuizen.

Het grote punt dat je moet maken als je naar Frankrijk vertrekt, is dat je een totaal ander leven moet beginnen. Een leven dat geen cent kost, zoals de Fransen leven. Alle luxe overboord. Vroeg naar bed om electriciteit te sparen. Geen cv maar gezellig dicht tegen een houtvuurtje. Alleen eten wat er vandaag in de moestuin groeit. Alleen op zondag vlees in de pot. Van vijfmaal daags groentensoep plus een stuk brood kan je ook in leven blijven. Honger hebben als je vandaag geen omzet had, feesten als er honderd euro in de kassa zit. Kortom een leven leiden van zwart-wit. Wil je zo'n leven? Kan je zo leven? Heb je een partner die dat ook kan?

Op het tv-programma "Ik vertrek" zie je allerlei vogels die op basis van een romantische vakantie ervaring besluiten om een ander leven te gaan leiden. De uitkomsten zijn op tv veel positiever dan in werkelijkheid. Vergelijk het met tv-programma's waarin mensen een restaurant openen. Het oogt allemaal gezellig, het lijkt allemaal succesvol. Maar nauwelijks een jaar nadat het tv-programma is afgelopen, zijn de meesten failliet of erger.

Af en toe wordt ik benaderd door mensen die prachtige buitenlandse plannen hebben. Meestal (niet altijd) boor ik hun plannen diep de grond in.

dinsdag 3 januari 2012

Een lesje in nederigheid

De wijnboeren en -handelaren uit de Bordeaux hebben een lesje nederigheid gekregen van de Chinezen. Ofwel een draai om hun oren. Ofwel een pak slaag op de blanke billen. Want wat is het geval? Onlangs werd een blinde proeverij gehouden onder de titel "Bordeaux contre Ningxia" waaraan de grote Franse wijnproevers deelnamen. De Fransen moesten bij voorbaat al vertederend glimlachen om het idee. Bordeaux tegen de Chinezen, dat zou kat in 't bakkie worden. Maar wàt waren de Fransen met stomheid geslagen toen de resultaten van de proeverij bekend werden gemaakt. Van de vijf beste flessen bleken er vier (!) van Chinese makelij. Zie hier de top vijf:
1. Cabernet-Sauvignon Grace Vineyard Chairman's Reserve 2009 (Ningxia)
2. Silver Heights The Summit 2009 (Ningxia)
3. JiaBeiLan 2009 (Ningxia)
4. Deep Blue Vineyard 2009 (Ningxia)
5. Lafite Saga 2009 (Médoc)
Onthoud bovenstaande Chinese namen, maar onthoud vooral de herkomstnaam Ningxia. Het enorme potentieel van deze Chinese regio is gezien de uitslag niet te onderschatten. En dit is nog maar het begin, de Chinese wijngaarden werden pas rond 2000 aangeplant. Ooit moesten we meesmuilend lachen toen we hoorden dat er ook in Libanon wijn werd gemaakt, inmiddels behoort Château Musar tot de absolute wereldtop. Het is een merkwaardige gedachte, maar schrik er niet van als de wijnkaarten van toprestaurants straks een Chinese afdeling hebben....

maandag 2 januari 2012

Het kiwi dieet


Elk jaar start ik een nieuw dieet. Vroeger had ik mijn jaarlijkse vastenmaand met alleen water en vitaminepillen. Inmiddels heb ik daar het karakter niet meer voor, dus zoek ik naar alternatieven. Vorig jaar op 1 januari startte ik met het puntendieet, maar dat werd een flop. Op zo'n moment zie je namelijk pas hoe weinig punten de tegenwoordige banketbakkers in huis hebben. Slagroompunten, mokkapunten, ik hield het geen week vol. Maar nu is er iets nieuws!

Enkele dagen geleden deed ik een oproep via Twitter. Daarbij nodigde ik u uit om mee te doen met het kiwi-dieet. Inmiddels zijn al veel mensen ingestapt.
Het principe van het kiwi-dieet is eenvoudig:

U mag àlles eten, behalve kiwi. Ook mag u àlles drinken, behalve als er kiwi in het sap zit.

Op Twitter kunt u onder #kiwidieet zien wie er allemaal meedoen. De eerste reacties waren zeer positief, al na één dag voel je je een ander mens. Zoals bij elk dieet kunnen we er echter de klok op gelijk zetten dat er straks problemen zullen komen, vooral bij de mensen die een zwak karakter of een duiveltje op hun schouder hebben. Om dat te bestrijden is een praatgroep opgericht waarin de deelnemers elkaar op het rechte pad houden. De praatgroep komt bij elkaar op vrijdagmiddagen in mijn bruin cafeetje Chez Norbert (redactiekantoor Schilde). Onder het genot van bitterballen, bier en whisky steken we elkaar een hart onder de riem.
De eerste ronde van het dieet zal zijn afgelopen op woensdag 15 februari. We gaan elkaar dan de maat nemen in de Village Saisonnier op het HorecaEvent in Assen.

Extra aanbieding: Michelin geeft aan alle dieetdeelnemers een ster, zo wordt gezegd. Dat motiveert nog eens extra.

Wil u meedoen? Het kan deze week nog. Inschrijven kan op Twitter bij @norbertkoreman
Doen! Denk aan uw gezondheid, denk aan uw toekomst!