Tweet

Gisterennacht plaatste ik een tweet met kritiek op het Cas Spijkers menu van JRE en beloofde om me nader te verklaren.
Tweets zijn een vorm van communicatie, dus ook van je persoonlijke gevoelens. Op een moment dat ik de behoefte voel om me te uiten, doe ik dat, ook ik heb mijn rechten. En dat is wat ik deed: mijn persoonlijke gevoelens, mijn persoonlijke emotie tonen.
Wanneer een dierbaar iemand heengaat, is dat niet gewoon een of ander berichtje dat je leest om vervolgens weer tot de orde van de dag over te gaan. Er zijn nu eenmaal dingen die je diep, diep raken en waar je niet een-twee-drie uitkomt. Dat had en heb ik met het overlijden van Cas, ik heb het er gewoon een beetje moeilijk mee, zoals heel veel mensen.
Welnu. Op het moment dat je boordevol emotie zit, lees je ineens dat er morgen een Cas Spijkers menu van start gaat. Ik zal niet de enige zijn die daar pijn bij voelt.

Ik ga er natuurlijk vanuit dat JRE niet lichtzinnig is geweest, dat erover is nagedacht en dat er contact met de familie is geweest. Dus kan het van JRE geen slechte actie zijn. Maar dat je door zo'n actie mensen kunt raken op een heel andere manier dan je had bedoeld, ook daar moet je bij voorbaat aan denken. Ik denk dat het vooral de manier van communiceren is geweest. Een dergelijk menu presenteren, moet je heel voorzichtig en ingepakt doen en daar is twitter geen goed medium voor.

Meteen na mijn bewuste tweet kwamen anderen op gang. Voor mij bewijzen ze dat ze (nog) niet met de moderne sociale media kunnen omgaan. Ik werd bijvoorbeeld van stennismakerij beschuldigd. Als mensen hun emoties tonen en je dat alleen maar kunt opvatten als stennis maken, dan is onze wereld nog armer dan ik dacht.