Lekker

Hoe prachtig is het deze dagen om de sociale media te volgen rond de nieuwe uitgave van Lekker. De één vindt dat hem uiteindelijk recht is aangedaan nu Wynand Vogel van het toneel verdwenen is, de ander snapt niet dat hij na het verdwijnen van Vogel nog steeds niet in de top-10 staat, laat staan in de top-honderdduizend. Maar het begon eigenlijk al maanden geleden. Toen waren er al chefs die triomfantelijk waren, zoals een kind euforisch kan zijn als de grote hond van de buren aan een dikke ketting ligt en niet meer kan bijten. Als kind ga je dan gekke gezichten en lange neuzen tegen de hond trekken, op een metertje meer afstand dan de ketting lang is. Uiteindelijk is het allemaal een groot compliment aan Wynand, hoewel niet zo bedoeld. Met hem was er 12 jaar lang één gids die volkomen authentiek en rechtvaardig was, één gids die absoluut serieus moest worden genomen omdat de hoofdinspecteur onverbiddelijk en als geen ander terzake kundig was. Daar is altijd iedereen bang van: van een rechtvaardige rechter. Wynand heeft geen opvolger gekregen. Dus wie is er nog altijd met die gids bezig?

Jongens, ben niet zo naïef. De chef van een restaurant stapt op, heeft geen opvolger maar toch worden de sterren van de hemel gekookt. Aan wie zou dat liggen? Ik denk aan de oude chef die niet zo helemaal verdwenen is dan iedereen denkt... Aan elk kind zou ik willen zeggen. Vertrouw nooit de ketting waaraan een hond ligt. Die kan van elastiek zijn.