Momenteel zit ik in Saint-Pompon, de stucadoor is vandaag gearriveerd om de muren van de garage te bezetten. Hij heeft een leerling bij zich, een apprenti zoals de Fransen zeggen. Je ziet aan die jongen dat hij het werk van zijn baas graag zou overnemen, hij wil muren bezetten en niets anders. Maar daar krijgt hij de kans niet toe. In plaats daarvan moet hij allerlei klusjes doen. Vanochtend sloeg ik hem even gade. Met een grote handzeef was hij zand aan het zeven om de kiezeltjes eruit te halen. De kiezeltjes die in de zeef achterbleven, gooide hij op de grote hoop zand. ik dacht bij mezelf: waarom zegt zijn patron niets? Tot ik een paar seconden later het antwoord eigenlijk als wist. Als je een leerling uitlegt dat hij de uitgefilterde kiezels niet op de stapel moet gooien die hij straks moet filteren, is hij dat gauw vergeten. Nee, laat hem maar even.
Vanmiddag maakte de apprenti een opmerking tegen zijn baas. Het was hem opgevallen dat er in het zand veel meer steentjes zaten dan vanochtend. "Straks zullen er nog veel meer kiezeltjes komen", zei de baas, "gewoon blijven doorzeven." Tegen een uur of vijf merkte de leerling op dat er meer kiezels waren dan er zand was. "Hoe zou dat toch komen?", vroeg de patron zich af. De leerling wist daarop geen antwoord. Morgen gaat hij verder met zeven. Steeds minder zand, steeds meer kiezels. En plotseling, als hij intelligent is, zal hij tot de conclusie komen dat je beter geen kiezeltjes op de stapel zand gooit. Ik wacht af.
Zelf probeer ik ook zo veel mogelijk om niets te zeggen. Laat ze maar doen en zelf de uiteindelijke conclusies trekken. Eigen conclusies zijn namelijk vele malen sterker dan een opmerking van de baas. Die is immers toch maar een ouwe lul die er niets van snapt. Maar ik moet zeggen dat je daar heel bewust mee moet bezig zijn, met dat niets zeggen. In gedachten heb je het al honderd keer verteld. Maar daar leren ze niks van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten