De valkuil van de industrie

Stel je eens voor. Je bent een jonge chef met ambities en op zekere dag neemt een multinational contact met je op. Ze willen een serie gastronomische soepen op de markt brengen en jij mag een van die soepen ontwerpen. Je foto en naam zullen op de verpakking staan. Honderduizenden mensen zullen kennis met je maken. En als je moeder in de supermarkt is, kan ze de cassière met trots haar zoon of dochter laten zien. Het leven is nog nooit zo mooi geweest.

De wereld zal roepen,
Dàt zijn pas echte soepen!

In een Franse supermarkt zie ik dat Liebig (Campbell) een nieuw assortiment van luxe soepen presenteert. Ze heten niet gewoon soep maar "Délice". Dat is al veelbelovend. Ik neem een pak in de hand. Délice de légumes d'antan, chapon & morilles. Een soep van vergeten groenten met kapoen en morieljes. Op de foto zie ik een flink stuk kip en enkele zeer mooie morieljes, door onzelieveheer zelf ontworpen. "Création Jeunes Chefs" staat in de linkerbovenhoek vermeld, met daarbij de foto van Danielle Crost, de chef van restaurant Le Castor Gourmand in Crémieu. Als ik dan ook nog lees dat de soep geen kleurstoffen of bewaarmiddelen bevat, kan mijn vertrouwen al bijna niet meer stuk. "Chez Liebig la cuisine est une passion" moet de laatste procenten van mijn twijfels wegnemen.

Dan ga ik naar de kleine lettertjes. De soep is voor een groot deel opgebouwd uit topinamboer en wortel. Verder lees ik maïszetmeel, glutamaat (smaakversterker) en "arômes". De 2% aanwezige kip bestaat uit kip, water, aardappel, dextrose en zout. Het totale aandeel aan gedehydrateerde morieljes in de soep bedraagt 0,95%. Kunt u zich voorstellen dat de jonge cheffin Danielle Crost ook maar iéts met de receptuur te maken heeft gehad? Die is vermoedelijk een belediging voor haar reputatie.

Dit is de manier waarop de industrie de gastronomie prostitueert. Zerg maar gerust hoereert. Grote foto's van de mooiste grondstoffen op de verpakking. Marketingkreten die aangeven hoe de fabrikant met de keuken begaan is. En er ook nog jonge chefs met de haren bijslepen. Terwijl het niets anders is dan een pak merde met smaakversterker en de allerslechtste aroma's. Moeten we dit pikken? Kennelijk wel. Ongetwijfeld zal de juridische dienst van Campbell het verpakkingsontwerp uitvoerig hebben bekeken of die nog nèt door de beugel kan. En alweer is er een chef slachtoffer geworden van zichzelf. Terwijl de oude Escoffier zijn vermoeide restanten omdraait in het graf.