Nu Carine vanochtend richting noorden is vertrokken, heb ik voor mezelf beslist dat mijn vakantie op dat moment voorbij was. Fanatiek ben ik weer in de papieren gedoken. Offerteaanvragen beantwoorden die tijdens de vakantie binnenkwamen, calculaties doen, de boeken die ik in de loop van de vakantie maakte nog even helemaal opnieuw doornemen, er is plots veel te doen. De meeste tijd gaat nog zitten in het deleten van de spam mails van ABN-AMRO en consorten, want dat zijn er honderden. Het is hier in Saint-Pompon nu muisstil, ik kan lekker doorwerken. Straks ga ik nog de foto's bewerken die op de valreep in het boek Groeten uit de Périgord zullen belanden en dan, om exact half zes, houd ik ermee op om een frisse pint te vatten bij Bruno. Het werken op vaste tijden is een must wanneer je alleen bent. Houd je daar niet strikt aan dan verdwaal je.
Ik zit al vanaf half juni in Saint-Pompon en dat lijkt een grote luxe. Dat klopt ook wel, maar als ik uitreken hoeveel tijd ik voor de zaak (met name boeken) hebt gewerkt, kom ik tot de conclusie dat mijn vakantie al met al geen drie weken heeft geduurd. En zo moet het liefst ook zijn. Werken met een continu vakantiegevoel is mooier dan sec vakantie houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten