Onze hele tegenwoordige wereld is uit excessen en extremiteiten opgebouwd. Het moet allemaal groter of kleiner, mooier of lelijker, dikker of dunner, blinkender of doffer, hoger of lager, zouter of zoeter, ronder of vierkanter, er komt geen einde aan. Gemiddeld bestaat niet meer, dat wordt als vervelend, grijs, dom en oninteressant gezien. Hoe komt het dan dat vrijwel iedereen in zijn gemiddelde auto naar Ikea rijdt? Omdat we uiteindelijk (bijna) allemaal gemiddeld zijn. De hele wereld wil extreem zijn, als het maar geen geld kost. We zijn pauwen die hun veren opzetten, zonder in die veren noemenswaardig te hoeven investeren. De auto met zijn tweelitermotor wordt voorzien van een dubbele uitlaat, sportvelgen en extra brede banden, het blijft een tijger met een rubberen kunstgebit.
Gastronomie wordt door mensen gemaakt, dus is het een spiegelbeeld van ons menselijke gedrag. Vandaar dat je in de keuken precies hetzelfde ziet als in het dagelijkse leven. Vrijwel elke tegenwoordige ontwikkeling is extreem en moet steeds extremer, maar het mag niets kosten, geen energie, geen opbouw van know-how en geen geld. Het moet vooral gemakkelijk zijn, furore moet je snel kunnen maken. Je leest de halve gebruiksaanwijzing van een potje en bent vertrokken. Je kijkt naar een foto in een boek en bent al meteen van start. Diepere betekenissen tellen niet mee, want die kosten tijd en inspanning. L'histoire se repête toujours, de geschiedenis herhaalt zich altijd. Dat is een natuurwet waaraan niet te ontkomen valt, ook niet in dit geval. Want door extreem te willen zijn zonder investering is het resultaat zo grijs als het gemiddelde. De wereld bestaat hoofdzakelijk uit extreem grijze muizen die denken dat ze kleur hebben, dus zijn we tekens weer bij af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten