De fritestenten blijven speciaal een uurtje langer open

Culinaire modes veranderen voortdurend. Toen we de poedertjes van Adriá gelukkig achter ons konden laten, stonden er weer andere goeroes op die door vrijwel iedereen blindelings achterna worden gelopen. Dat resulteert momenteel in een groot aantal ronde vormpjes die liefst in halvemaanvorm op een bord worden gelegd. Proficiat iedereen voor deze gigantische originaliteit. Na Adriá mogen we nog steeds met honger naar huis gaan. Niet erg, want het is mijn gewoonte om na een restaurantbezoek de plaatselijke fritestent op te zoeken om daar mijn hoofdgerecht te degusteren.
Het ergste van het nieuwe verschijnsel maak ik bijna dagelijks mee: door de enorme hoeveelheid kleine grondstofjes smaakt àlles precies hetzelfde. Of het nu om inktvis of runderlende gaat, dankzij de grote hoeveelheid smaakjes op één bord krijg je uiteindelijk de grootst gemene deler in je mond. Die smaakt niet naar inktvis en niet naar runderlende, het is een onbestemde smaak, van voorgerecht tot nagerecht. Het enige wat er van de gastronomie dan nog overblijft, is de bordopmaak. Maar omdat die ook al in elk dorp hetzelfde is, ontbreekt de spanning volledig. Geen enkele verrassing mag ik meer beleven, ook al betaal ik er de hoofdprijs voor. Gelukkig is de economie met mij. De chefs die het anders doen, hebben de meeste omzet. Degenen die met hun lul een goeroe achterna lopen, houden de meeste stoelen onbezet. Ook 2013 zal een jaar van de waarheid worden, diverse restaurants zullen hun deuren definitief moeten sluiten. Hoewel dat in menselijk opzicht pijnlijk is, zeg ik keihard: eigen schuld dikke bult. Het wordt tijd dat er weer eens naar de gast wordt gekeken. Wat wil die eigenlijk? Er zijn niet veel chefs die dat weten, ze zijn vooral met de bevrediging van zichzelf bezig. De fritestenten blijven speciaal voor restaurantgasten een uurtje langer open. Voorlopig althans, zolang het nog nodig is.