Gisteren kreeg ik de opdracht van de Abdij van Westmalle om een nieuw boek te schrijven. Ditmaal gaat het over food pairing, want de wetenschappelijke basis hiervoor is klaar. Eerder maakten we als het boek Topchefs & Westmalle dat diverse keren in herdruk moest, zowel in het Nederlands als in het Frans. Ik geniet van de samenwerking die we met onze buren hebben. Inderdaad buren want de abdij ligt in vogelvlucht nauwelijks vijf kilometer bij ons vandaan.
Altijd hebben de Trappisten me geboeid, bijvoorbeeld om hun economische systeem dat lijnrecht indruist tegen de regels die ik als econoom leerde. Zo is er bijvoorbeeld een jaarlijks quotum vastgesteld wat er aan bier geproduceerd mag worden. Elke hectoliter méér levert de brouwerij een fikse boete op. Elke hectoliter méér? Elke brouwerij zou ervan genieten, maar niet in Westmalle. Dit terwijl de brouw- en bottelcapaciteit groot genoeg is om een stevige groei aan te kunnen. Het stemt mij tot nadenken. In onze maatschappij is het altijd maar meer en meer wat de klok slaat. Groeien, zo zeggen economen, is noodzakelijk om het hoofd boven water te houden. De Trappisten bewijzen dat het tegendeel waar is. Wie zijn er als maar aan het groeien geweest? De autofabrikanten bijvoorbeeld. Aan hun groei leek geen einde te komen. Toen iedereen een auto had, propageerden ze de tweede auto. En nu? De fabrieken worden gesloten, het economische groeisysteem blijkt kwetsbaar. De Trappisten van Westmalle doen aan die gekte niet mee. Er is een quotum en er mag geen druppel méér worden gebrouwen. Dat is iets om te overpeinzen. Niet per sé moeten groeien brengt levensgeluk. Door niet te moeten groeien, kan je je concentreren op kwaliteit, op zorgvuldigheid en op je kostbare mensen. Vraagt de markt méér, dan zeg je nee. Zo komt je product op de allerbeste plaatsen terecht en geniet je product respect.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten