Nu heb ik iets ècht schokkends meegemaakt. Zondagochtend waren we in het dorp Carlux om er de jaarlijkse vide greniers te bezoeken. Vide greniers betekent letterlijk de zolders leegmaken. Het is dus een rommelmarkt. Tussen de spulletjes die de lokale mensen te koop aanbieden, zitten altijd wel interessantigheden. Toen ik in de verte muziek hoorde, begon mijn hartje sneller te kloppen. Het was onmiskenbaar het mondharmonikageluid van Michel Herblin, een beroemdheid in Frankrijk die hele orkesten lijkt te kunnen toveren uit een instrumentje van nauwelijks acht centimeter groot. Zijn cd's draai ik helemaal grijs. Tot mijn grote verrassing en vreugde bleek de grootmeester zelf aanwezig te zijn, hij speelde live. Dat deed hij om een oude vriend te plezieren. Uniek om zo'n privé concert te mogen meemaken. Maar wat was er nu zo schokkend aan? Herblin werd door de mensen niet herkend. Vele honderden mensen liepen met een ijsco in de hand achteloos voorbij, zonder maar te willen luisteren. Carine en ik hadden een paar stoelen gecharterd en zaten een uur lang geboeid te luisteren. We waren de enigen!
Van zodra een beroemdheid herkend wordt, is iedereen daar. Het enige dat telt, is namelijk beroemd zijn. Kwaliteit speelt niet de minste rol. Kwaliteit wordt niet herkend. Herblin stond daar volkomen anoniem en dus waren ijsco's belangrijker. Die zelfde mensen kopen een duur kaartje wanneer de artiest in Olympia optreedt. Voor mij was het weer eens een levensles: de mensheid heeft geen talenten nodig, alleen herkenbare beroemdheden. Ach, eigenlijk wist ik dat al langer. Als wij op een kookevenement een wereldberoemdheid laten optreden zonder zijn naam te noemen, loopt ook iedereen achteloos voorbij. Het gaat om piepeltjes en namen, niet om resultaat.
Op de foto het koffertje vol harmonika's dat Herblin bij zich had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten