Zaterdagmiddag in Saint-Pompon. Ik ben bezig aan mijn laatste vakantiedag en loop over het dorpspleintje om afscheid te nemen van loslopende dorpsbwoners. Het is bloedheet, bijna 40°C. Op het pleintje stopt een autootje met Nederlandse nummerplaat. Een wit Corsaatje. Daaruit stappen twee volwassenen, een kind en twee enorme langharige honden. Het dierenleed straalt van ze af. Hoe is het in godsnaam mogelijk, zo denk ik bij mezelf, dat dit wettelijk is toegestaan. Uit puur egoïsme bezitten die mensen twee enorme honden die op vakantie door het bloedhete Frankrijk worden rondgezeuld. Thuis, vermoedelijk op een appartementje, zullen die beesten het niet veel beter hebben. Ze zien af van de wieg tot het graf. Om hun dagelijkse urenlange alleen zijn, worden ze overmatig gevoederd waardoor ze ook nog eens dubbeldik zijn. De dieren weten zich in de bloedhitte van in of buiten het autootje geen raad, ze ventileren alleen maar via hun tong en voetkussentjes.
Dierenrechtenorgnisaties schreeuwen moord en brand als het om varkens, kalveren, koeien, eenden, ganzen of wilde zwijnen gaat, over de miljoenen zielige honden (en katten) die een allesonterend bestaan leiden/lijden, wordt niet veel gezegd. De honden zeggen ook al niet veel want die zweren eeuwige trouw aan hun roedel, dat is nu eenmaal genetisch bepaald. Wie gaat zich eens met de honden bemoeien? Voor de eerstvolgende parlementsverkiezingen is gemakkelijk een naam voor een nieuwe partij te bedenken. De oprichter kan alvast zeker zijn van één stem; de mijne.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten