Zo, de vakantie is weer voorbij, we beginnen met frisse moed aan het gewone leventje van culinaire bladen en boeken maken. Vanuit mijn uitkijkpost zag ik vanochtend Philippe en Joost al in alle vroegte binnenrijden en ook de zongebrande Danny arriveerde zojuist, die hebben er dus ook zin in.
Dit blog heb ik de afgelopen maanden een beetje verwaarloosd, daar is nu eenmaal een vakantie voor. Maar vanaf vandaag vlieg ik weer in.
Over de periode direct na de vakantie moet ik altijd glimlachen. Je wil namelijk niet weten wat mensen vnuit hun vakantieadres mee naar huis zeulen. Steevast zitten daar wat flessen fantastische rosé bij. Wanneer je die thuis opent, ik voorspel het u, blijkt het bagger van de bovenste plank. Hoe dat komt? Met die rosé werd kennisgemaakt onder de palmbomen met uitzicht op de azuurblauwe zee. Iedereen had rust in de kop en was bovendien een beetje verliefd. Dat maakt een roseetje snel heel lekker. We komen nu echter in een nieuwe situatie. De palmbomen zijn weg, de zee is weg, de verliefdheid gaat nu snel over en de rust in de kop bent u vandaag tegen het middaguur al kwijt. Het enige wat er van uw zoete dromen overblijft, is het flesje rosé. Je kunt het maar beter meteen door de gootsteen kappen, dat bespaart een teleurstelling. En zo ziet u maar weer dat smaak geen smaak is, smaak is 80% psychologie, 12% alcohol en 8% kleurstof...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten