Vanaf vandaag is er een nieuwe blog in de lucht, van Wim Geerling, vakdocent aan het Drenthe College. Inspireren en motiveren ziet hij tegenover zijn leerlingen als belangrijkste taak.
Zijn eerste verhaal gaat over zijn periode als leerling-kok en meteen is er iets zeer interessants dat de aandacht trekt. "Waardering heb ik toen nooit gevoeld, terwijl ik een geweldig getuigschrift meekreeg." Als het tij toen niet was gekeerd, zou Wim verloren zijn geweest voor het koksvak. Hard werken, veel uren draaien, geen waardering krijgen. Dat is inderdaad geen combinatie waar je te toekomst mee wilt ingaan. Wim komt tot de conclusie dat het tegenwoordig gelukkig anders is, dat de meeste moderne leerbedrijven wel degelijk beseffen dat waardering het belangrijkste is. Bij dat laatste durf ik vraagtekens te stellen, ik zie vaak het tegendeel om me heen. In bijna alle keukens waar ik kom, stelt de chef mij voor aan zijn souschef en chefs de partie. Maar vaak niet aan de anderen die in de keuken rondlopen. Waarom niet? Zijn ze geen lid van het team? Staan ze overal buiten? Het kan ook anders. Mijn gedachten gaan terug naar De Librije, lang geleden. Ik was er de eerste keer en chef Jonnie stelde me aan iedereen voor, ook aan zijn leerlingen, ook aan zijn afwasser. In De Librije had iedereen een naam en was iedereen volwaardig lid van het team. Het wordt tijd dat àlle chefs er zo over gaan denken. Motivatie, respect en waardering zijn geen begrippen die alleen aan afgestudeerden zijn voorbehouden, ze gelden voor iedereen.
Uiteraard lopen er tussen de leerlingen ook eikeltjes rond, maar dat wil niet zeggen dat het allemaal eikeltjes zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten