In Frankrijk is een grote rel ontstaan nadat een onderzoek naar de wijnprijzen in de gastronomie werd gepubliceerd. Iedereen houdt zich plotseling met het onderwerp bezig. Een gemiddelde fles Entre-Deux-Mers Château La Freynelle 2009 staat in een sterrenrestaurant in Bordeaux voor 30 euro op de kaart. Dat is volgens de onderzoekers vijf maal zo veel als de detailhandel vraagt en bijna tien keer de prijs die de producent rekent. In een Parijs' restaurant kost een Vin de Pays d'Oc maar liefst 78 euro ofwel 7 keer de aanschafprijs. In de meeste Franse restaurants, zo wordt gezegd, kost één glas wijn meer dan een hele fles kost. De fles wijn als melkkoe. "Een groot schandaal", zegt Olivier Poels, de hoofdredacteur van La Revue du Vin de France. "Vaak kost een fles vijf tot zeven keer zijn prijs, in de grote huizen gaat het zelfs maal tien! Alleen de grootste wijnen ontsnappen eraan." Waar maken de Fransen zich plotseling druk om? In beroemde restaurants is het altijd al zo geweest. De gasten hebben er nooit problemen mee gehad, het hoorde bij hun status om veel te betalen. De andere restaurants rekenden op hun wijnen altijd een bescheiden marge, op het platteland was het zelfs niet ongebruikelijk om slechts twee euro op de inkoopprijs te zetten. De tijden zijn echter veranderd nadat de socialistische Franse heilstaat besloot om naar een 35-urige werkweek te gaan, tegen dezelfde lonen terwijl overwerken bijna verboden is. Veel restaurants hebben daarom voortaan noodgedwongen een dubbele brigade. Maar wie gaat dit politieke gedachtengoed betalen? Het is logisch dat de restaurateur naar wegen zoekt om zijn kop boven water te houden. Aan de menuprijzen kan hij niets doen, de concurrentie is daar te hevig voor en bovendien worden die prijzen verplicht aan de buitenmuur uitgehangen, wat het vergelijken simpel maakt. De enige mogelijkheid zit 'm in de wijnen, want daar ziet de restaurantgast de bomen door het bos niet. Maar dat is plotseling aan het veranderen, de consument wordt met zijn neus op de feiten gedrukt. Seignant detail is dat àlle wijnen, ook van de allergrootste châteaux, in de Franse supermarkten verkrijgbaar zijn en dat tegen lage prijzen. De supers kopen immers groot in en betalen daarom weinig, zeker nu de wijnwereld in een diepe crisis verkeert.
In de lage landen is het allemaal zo heftig niet. Klassiek gaat een fles wijn hier driemaal over de kop en dat is gezien de kurkrisico's, bediening, glaswerk, enzovoort niet vreemd. Ze vreten me arm en zuipen me rijk, zei de oude Klosse ooit. Dat van arm vreten geldt nog steeds, het rijk zuipen bestaat al lang niet meer. Ik mag hopen dat de gastronomie der lage landen niet op het idee komt om Frankrijk te volgen. In het verhogen van de wijnprijs kunnen we namelijk de oplossing niet zoeken voor het rendementsprobleem. De oplossing daarvoor moeten we op andere manieren zoeken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten