In het hotelletje in de Sierra Nevada waar ik vorige week verbleef, was ook een horde vrouwelijke journalisten neergestreken in het kader van een georganiseerde persreis. De hotelier had de kamers gratis aangeboden, in de hoop dat de dames erover zouden gaan schrijven uiteraard. Hij had tevens aangeboden om een dag als reisgids te fungeren, waarvoor een kleine autobus was gehuurd. Achteraf, aan de open haard, vertelde hij me zijn bizarre verhaal. De acht dames waren onderweg moeilijk te hanteren geweest. Twee van hen moesten elke tien minuten plassen, één moest kotsen, één werd wagenziek en nog één wilde de bus niet uit wegens zere voeten. Helemaal over de rooie wilde hij het stelletje de volgende dag een loer draaien. Hij nam ze mee naar de nep-tapas naar Koos en Toos, twee verklede Hollanders die zich voor de gelegenheid Don en Dolores noemden. Toos met namaakmoedervlek op haar rechterwang, Koos met een vocabulaire van zes woorden Spaans, voldoende om het journaille te overbluffen. Wat waren de dames geïnteresseerd! Ze maakten foto's van de rechtstreeks uit blik op het bord gekieperde lekkernijen en riepen oh en ah. Terug in het hotel waren ze zeer enthouiast, dat van die tapas zouden ze allemaal bij hun hoofdredacteur gaan indienen.
Kijk, dat is nu exact het soort redacteurs waar ik als de dood voor ben. Stel je voor dat er eentje onverwacht in onze redactie binnen zou sluipen, van dat idee moet ik oprecht huiveren. Vandaar dat we zéér zorgvuldig selecteren, alleen mensen willen die het culinaire vak tot in hun vingertoppen beheersen en hen een redacteursopleiding geven die klinkt als een klok.
Culinaire Saisonnier, Pâtisserie&Desserts, KoksKoerier, Pastry in Europe, de boeken die we maken, de evenementen die we organiseren, onze uitgeverij zit stevig in de lift, regelmatig hebben we een nieuwe collega nodig. Droom jij ervan om ooit bij ons culinaire team te horen, stuur me dan gewoon een mailtje. Dan zit je in de bovenste lade op het moment dat we gaan zoeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten