Mijn gevaarlijke aperitief

Ooit leerde ik het van iemand die van Guadeloupe kwam: de ti'ponch. Dit is een afkorting van "petit punch", een klein duwtje. Het is een traditie aan het begin van de zomer, ik maak dan mijn grootmoeder. Het gaat als volgt.
De flessen van vorig jaar spoel ik nog eens goed na met pure rum. Die rum moet blank zijn en op het etiket het predikaat "Agricole" vermelden, plus de AOC van de Franse kolonies.
De literflessen vul ik voor de helft met die blanke rum. Vervolgens doe ik er een heel pak specerijen bij. Kruidnagels, cardamompeulen, een kaneelstok, flink wat steranijs, foelie, een vanillepeul, een stokje zoethout, enkele laurierblaadles, piment, zwarte peperbolletjes en een haffeltje jeneverbessen, alles van Verstegen want dat zijn de beste. Dan vul ik de flessen aan met 15 cl blanke rietsuikersiroop, waarna ze verder worden afgevuld met sinaasappelsap. Dat goedje noem ik "Grandmère", het is nog een jong moedertje, maar dat zal weldra veranderen. Dat gebeurt in de koelkast in enkele weken tijd. De smaak is dan prachtig. Welnu, deze grandmère is de basis voor de ti'ponch. Een mooie schenkbokaal vul je voor 20% met grootmoeder, 10% rietsuikersiroop, 40% rum en de rest sinaasappelsap. In de titel spreek ik van een gevaarlijk aperitief en dat is ook zo. Een glaasje ti'ponch smaakt heel goed en vooral heel onschuldig. Je wilt dus een tweede glaasje, gevolg door de rest van de kan. Beste mensen, ik zweer u dat u helemaal plat gaat. Zorg ervoor dat de flessen grandmère op peil blijven door er af en toe een scheutje van dit en een haffeltje van dat bij te gooien, je hebt dat de hele zomer plezier. Ik vind het echt iets voor een toprestaurant, bij zomerweer is een mooiere amuse nauwelijks denkbaar: in een heel klein glaasje en ijskoud geserveerd, uiteraard begeleid door het verhaal van uw eigen grootmoeder. Laat u me de reacties weten?