Zin in gerechten hebben, voor mij slaat het de spijker op zijn kop. Altijd is het zo geweest dat je vooral naar een restaurant ging omdat je trek in gerechten had. Trek in een stuk vlees, zin in een stuk vis, goesting in een dame blanche. Als je die goesting hebt, waar kan je in de lage landen dan nog terecht? Op slechts weinig plaatsen. Restaurateurs denken tegenwoordig graag in termen van totaalbeleving, chef praten graag over de filosofie die ze in een druppeltje hebben gestopt. Maar is het gefriemel en gepiel binnen die die totaalbeleving hetgene waar de mensen op wachten? Wel in enkele tenten met twee of drie sterren, daar ga je naartoe voor een totaalbeleving. Die tenten hebben trouwens vooral koks en restaurateurs als klant, die houden van pielen. Die komen de filosofie van de chef pikken. En filosofie dan? Zitten de mensen te wachten op het filosofische wonder van een ambachtsman?
Volgens mij zitten de mensen maar op één ding te wachten. Ze hebben een envie des mets, ze hebben goesting in gerechten. Voor een totaalbeleving gaan ze wel naar een ander soort etablissement als u begrijpt wat ik bedoel. En willen ze filosofie tot zich nemen dan staat de boekenkast er vol mee. Descartes, Leibniz, Fichte, Burke, Rousseau, Spinoza, Voltaire, Engels, Nietzsche, er zijn meer filosofische werken dan er restaurants zijn. Die werken zijn ook interessanter dan dat druppeltje en dat frutseltje op het bord. Een mooie onglet à l'échalotte, een pondstong in goede boter...
Zou het niet mooi en spannend zijn om de totaalbeleving van de avond alvast af te wisselen met één gerecht waar de mensen van houden?
Buiten de deur eten was voor de nuchtere Hollander iets wat je deed als er iets te vieren viel, of wanneer je een zakenpartner over de streep moet zien te krijgen. Voor de eerste groep hoefde je geen haast te maken met vernieuwing. Bij de tweede – in het kader van het pochgehalte- wel. Sinds de crisis kan de zakenman zich in het openbaar niet meer zo exorbitant te buiten gaan. De feest-, paas- en kerstvierder houdt met behulp van de tv-kok en keur aan kookboeken van onze kookgoeroes zijn etentje thuis en kiest voor de gewone gelegenheid iets dat herkenbaar is. Het exclusievere restaurant gaat hij alleen nog in met korting. (Kunt u nog volgen welke actieweek het deze week weer is?).
BeantwoordenVerwijderenWat heb je als restaurant dan nog in de strijd te gooien? De restaurateur heeft onder invloed van torenhoren exploitatiekosten, het teruglopen van klandizie én de groeiende kennis van de consument wel een probleem. Maar ook een oplossing…Er is gekozen voor 'gepiel’ én iets anders dat ze thuis óók niet hebben: de mogelijkheid om de restaurantbeleving uit te vergroten. (Al zoeken de meesten het meer in designlampen dan in service). En daarom zitten we in het restaurant aan de bietjes die worden geserveerd met een flinke dosis ‘beleving’. Communiceer beleving in plaats van dat je kille receptuur naar de brigade staat te schreeuwen. Jouw verhaal is uniek en onbetaalbaar. In Nederland waren we allang vergeten wat puur eten was. Want de herkenbaarheid waar ik het in het begin over had, dat was iets heel anders.…. Is het niet prachtig? Met het ‘pure product’ , wat nieuw ‘gepiel’ en het vertellen van oude verhalen over grond, groei en bloei die we, ondanks dat we uit de klei getrokken zijn, allang vergeten waren komen we de crisis door…. Je moet er toch niet aan denken wat er daarna weer op ons bord zal komen? Ik mag hopen iets waar we zin in hebben.
"l'envie des Mets", Engelsen lezen waarschijnlijk 'jaloezie der meteorologen'
BeantwoordenVerwijderen