Witloof heeft in Nederland witlof. Dat verschil is nog te overzien. Maar wat is een carbonade? Nederlanders zullen meteen roepen dat dit het synoniem is voor cotelet. Een stuk vlees dus. Een Vlaming is het daar niet mee eens, carbonade is voor hem stoofvlees. Wie heeft er gelijk? Volgens het woordenboek hebben ze het allebei. Een Belg die in de AH-schappen naar vol au vent zoekt, zal die niet vinden. In Nederland heet dat immers kippenragoût. Of wat te denken van een croque-monsieur? Die heet bij de noorderburen tosti. Pompelmoes dan? Dat heet in Nederland grapefruit en sojascheuten heten taugé. De Babylonische spraakverwarring zal dus compleet zijn.
Maar er speelt denk ik nog meer. De Nederlandse smaak is volstrekt anders dan de Vlaamse. Vooral op het gebied van zoet. Belgen vinden de Nederlandse keuken per definitie te zoet en dat begint al bij de mayonaise. Waar de Vlamingen in elk geval hun voordeel mee kunnen doen, is het brood. Dat spul is in België immers ronduit slecht en in Nederland veel beter. Maar ja, of je voor brood naar de supermarkt zult gaan, valt nog af te wachten. Het is een hele stap voor AH, een gedurfde ook. Ik vergelijk het met de stap die ik zelf ooiot zette met het uitbrengen van een Culinaire Saisonnier in Frankrijk. Dat waren bange tijden. Zouden wij geaccepteerd worden in het hol van de leeuw? Zouden we het spreekwoordelijke Franse chauvinisme de baas kunnen? Achteraf is alles makkelijk en heeft iedereen gelijk. Geen stappen zetten is stil blijven staan, ja zelfs achteruit gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten