Faillissement

Gisteren kreeg ik een morele klap die nog steeds nadreunt. Het kwam omdat we een brief ontvingen van een curator: Tonny van Rooy is failliet. Deze groenten- en fruitspecialist richtte zich volledig op de gastronomie met mooie kwaliteiten. De baas, Ad van Rooy, ken ik al heel lang. Hij heeft maar één droom en dat is restaurants voorzien van de allermooiste AGF ter wereld. Vaak hoorde ik hem klagen dat mooie producten veel te weinig worden gewaardeerd, een cent goedkoper is voor chefkoks veel belangrijker. Ik heb gisteren geprobeerd om Ad te bereiken, maar dat lukt me helaas niet. Met het failissement van de firma Ad van Rooy zal het Nederlandse culinaire landschap een monument verliezen, helaas. Ad zullen we wel weer ergens tegen gaan komen, talent en vakmanschap verloochent zich niet.
Maar hoe zou zo'n faillissement toch komen? Als je het aan in moeilijkheden verkerende ondernemers vraagt, weten ze meestal meteen het antwoord. Hun antwoord. Van die en die hebben ze nog veel geld tegoed, de markt snapt het niet, enzovoort. Maar ja, als dat de reden zou zijn, zat de hele economie in slechte papieren, want die dingen maakt elke onderneming mee. Is het leveren van top-AGF aan restaurants per definitie een slechte tak van sport? Ik denk het niet. Kort geleden nog was ik in Barendrecht op bezoek om de nieuwe lokatie van Rungis te bekijken. Rungis specialiseert zich eveneens in top-kwaliteit en een enorm assortiment van overal ter wereld. Het is zoals Van Rooy eveneens een familiebedrijf dat tot stand kwam door een droom. Maar toch blaakt Rungis van gezondheid. Ook als je droom je leidraad is, kun je dus gezond zaken doen. Sterker nog, en daarbij kijk ik ook naar mezelf, mag je je dromen nooit opgeven, ze moeten je basis zijn en blijven. Maar wel moet je die droom kaderen in een leefbare omgeving. Hoe, dat ligt voor iedereen verschillend.
In elk geval hoop ik Ad van Rooy weer snel te ontmoeten, ik zie hem als een dierbare vriend.