De moderne chef hoeft niet meer na te denken of creatief te zijn. Zodra hij toe is aan een nieuwe kaart, stapt hij in het vliegtuig naar Kopenhagen of Valencia. Hij gaat lunchen bij Redzepi of Dacosta en hup, je bent weer helemaal bij. Adriá heeft helemaal afgedaan, het is tijd voor iets nieuws. Verrek zeg, die rare Redzepi maakt eetbaar zand. Leuk, want daar kan je een worteltje en een radijsje in zetten. Dat is iets voor de nieuwe kaart. Gelukkig is het recept hufterproof, ik heb er geen vakkennis voor nodig. Helaba, levende garnalen in een potje. Die moet ik ook hebben! Nog een dessertje uit 'n boek selecteren en de nieuwe kaart kan van start. Laat de Michelinmannetjes maar komen. En zo lopen heel veel chefs als blinde kuikentjes achter elkaar aan.
Gelukkig hoef ik als gastronoom voortaan niet meer mijn dagelijkse mangodooiertje te degusteren, vrijwel alle restaurants fêteren me for the time being op eetbaar zand. Enkele levende garnaaltjes vormen het monumentale orgelpunt van de maaltijd. De gastheer bestudeert mijn gezichtsuitdrukkingen, want ik zal wel volkomen verrast zijn.
Af en toe heb ik zo een keer een moment waarbij ik inspiratieloos ben.
BeantwoordenVerwijderenHet komt dan niet vanzelf, als ik in een boek kijk met een resem aan ingredienten.
Komt er niet direct een idee voorbij.
Dan grijp ik naar een boek waarop ik mij af en toe laat inspireren.
In feite wil ik blijven mijn eigen ding doen, mijn stijl van producten hanteren/respecteren.
Daar ik nog wat jong en minder ervaren ben.
Laat ik het wel toe om mij te laten inspireren door chefs en hun visie en manier van producten hanteren/repecteren.
En eerlijk gezegd, stel ik mezelf dan geregeld de vraag, zou het wel creatief genoeg zijn?
Is het wel origineel?
En als ik dan eens een tekst lees als deze van jou, dan weet ik het weer.
Blijf je ding doen, vertrouw op je inspiratie en kijk niet te veel rondom jou.
Dus bij deze, wil ik je bedanken voor die motivatie die je brengt...
Groeten!