Wat ben ik telkens weer blij als een vriend naar de top doorstoot. In de loop van mijn gastronomische geschiedenis heb ik dat al heel vaak meegemaakt. Logisch op mijn leeftijd is nu eenmaal dat ik de meesten nog in pampers heb gezien.
Deze week ben ik weer blij en fier op Lars van Galen. Hij won de gouden koksmuts, kreeg deze week een ster en won vandaag als klap op de vuurpijl ook nog eens de wereldfilale van de Prix Taittanger. Ik ben blij maar tegelijk ook bang. Want vaak maakte ik mee dat mijn vrienden door hun succes onaangename hufters werden. Geef ze een ster en een prijs en ze zijn van een andere planeet, ja ook af en toe een Ami Saisonnier. Die hadden geen vrienden meer nodig, ze hadden genoeg aan hun eigen badkamerspiegel. Mogen we hopen dat Lars met zijn pootjes op de grond blijft in plaats van te gaan zweven. Hij is nog jong en kan dus alleen maar verder groeien, hopelijk met veel vrienden om zich heen.
Nog even iets anders. De gouden koksmuts, de prix Taittanger, waar te weinig bij stil wordt gestaan is dat het meedoen aan wedstrijden alleen maar mogelijk is dankzij een patron die in zijn mensen durft investeren. Bij Lars is dat duidelijk het geval, het verdient respect.
Als een van zijn oud-mentoren van Lars wil ik wel op bovenstaande overpeinzing reageren.De badkamer spiegel heeft Lars bij chateau neercanne nooit gezien en ook zal hij er nooit een gaan aanschaffen.
BeantwoordenVerwijderenLars kennende ben ik hier totaal niet bang voor,want hij weet als geen andere dat hoge bomen wind vangen en kunnen omvallen.Als hij bv naar een wedstrijd gaat dan is alles tot in detail doordacht en ingevuld.Niets is aan toeval overgelaten en dit vergt natuurlijk een gigantisch inleving naar de wedstrijd toe.Dit valt onder zijn professionaliteit.Hij weet hoe het balletje moet rollen en heeft goed gekeken op de berg. Al bij al Norbert je hoeft niet bang te zijn.