Guerilla marketing, ook wel embush markering genoemd, werd de afgelopen tijd actueler dan ooit. Wat is guerilla marketing? Heel veel reclame maken terwijl je beurs bijna of helemaal gesloten blijft. Een prachtig voorbeeld daarvan zagen we vorig jaar bij (Ami Saisonnier) Toine Smulders. Direct nadat hij wereldkampioen koken was geworden, werd het gerucht gelanceerd dat een rijke oliesjeik hem als privé-chef wilde hebben voor 2 miljoen dollar per jaar. Of dat verhaal waar was of niet, alle media doken erop. Toine kreeg veel landelijke en zelfs internationale aandacht en het kostte hem geen cent.
Recentelijk zagen we in Zuid-Afrika een horde blondjes op de voetbaltribunes, gehuld in oranje niemandalletjes. Bavaria betaalde er bijna niets voor. Maar toch kreeg deze bierbrouwer daardoor véél meer aandacht dan concurrent Budweiser die vele miljoenen had betaald. Blondjes de gevangenis in? Nóg meer Bavaria reclame. In Lieshout moeten ze hebben genoten, zelfs de minnister van buitenlandse zaken bemoeide zich met deze marketingstunt.
Bocuse lanceerde destijds een guerilla voor de verse keuken. Op tv was te zien hoe deze chef de wilde forellen met de hand uit een beekje plukte. Achteraf weten we dat de cameraploeg er twee volle dagen mee bezig was om Bocuse één visje te laten vangen. Maar dat kwam uiteraard niet op het scherm.
Bij de laatste elfstedentocht waren duizenden toeschouwers te zien met een ijsmuts van Unox, die daarmee de rookworsten onder de aandacht bracht. Honderdduizend mutsen tegen pakweg 2 euro per stuk, dat kostte hooguit een paar ton. Voor dat geld zou je normaal niet bereiken dat je merknaam ook na jaren nog in het collectieve geheugen is gegrift.
Ik gaf tot nu toe positieve voorbeelden. De guerilla tactiek werkt ook in negatief opzicht. Je kunt bijvoorbeeld je concurrent pijn doen door geruchten te lanceren, of ze nu waar zijn of niet. Of je kunt je concurrent pijnigen door zout in een open wonde te strooien. Als Toyota problmen met de rempedalen heeft, is dat voor de concurrentie een prachtig item om de aanval te openen. In de restaurantwereld wordt van dit soort negatieve dingen wel eens gebruik gemaakt. Bijvoorbeeld door het gerucht te verspreiden dat de concurrent bijna failliet is, bijna gescheiden is, of een enge besmettelijke ziekte heeft. Als sector moeten we afblijven van die onzin. Nee, dan kies ik liever voor de positieve strategie die Toine hanteerde. Briljant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten