Collega-blogger Harry Bult toonde zich gisteren nogal verbitterd om de jongeren van de Y-generatie die langzaam maar zeker de overhand krijgen. Ik citeer Harry: Mobieltje bij de hand, doppen in de oren en gewoon gaan met die banaan. Nimmer diep wroetend, enkel en alleen aan de oppervlakte opererend, snel, zonder fundament en nietszeggend, maar wel gebekt. Met een status die enkel gebouwd is op lucht kan elk windje je doen wankelen. Maar is het werkelijk zo slecht gesteld? Ja en nee, denk ik. Het is iets van alle tijden. Mijn ouders dachten precies hetzelfde over mijn generatie die zich vrijvocht en niet meer aan hun normen en waarden wenste te voldoen. Vermoedelijk dachten mijn grootouders het van mijn ouders en mijn overgrootouders het van mijn grootouders. Met "De jeugd van tegenwoordig, zucht" is denk ik de geschiedenis van de planeet gevuld. Zijn wij allemaal zo slecht terecht gekomen? Je had vroeger geen mobieltje of dopjes, onze generatie liet zijn haren groeien. Als je de oude foto's terug ziet, moet je lachen. Elke generatie voelt de behoefte om zich te verzetten tegen de bestaande waarden die als een keurslijf voelen. Naïef gebeurt dat altijd op een onnozele manier. Onze vaders droegen een kostuum, wij hielden niet van die uniformen. Dus verruilden we dat uniform voor de spijkerbroek. Iedereen een spijkerbroek, dus een nieuw uniform. Vervolgens ging iedereen een petje opzetten. Vervolgens ging iedereen op gimpies lopen. En vervolgens zal er een tijd komen waarin jongeren uit protest een driedelig kostuum gaan kopen omdat hun vader gimpies en een petje hebben. Nogmaals, het is van alle tijden.
Wel is het zo dat lang niet iedereen goed terecht komt, maar ook daar is de geschiedenis van vervuld. Gelukkig maar, want anders zouden we geen auto rijden, geen gloeilamp aan het plafond hebben en zelfs niet in huizen wonen. Bij elke jeugd krijg je een afsplitsing, twee richtingen uit. Het ene deel bereikt veel in het leven, het andere deel wordt zijn leven lang werkmens zonder ambities. De categorie gelukkige slaven noem ik dat. Overdag acht uur werken en dan snel naar huis om met een krat bier en een zak chips voor de tv te gaan hangen, dag in dag uit, jaar in jaar uit. In wezen is onze economie grotendeels op dit soort mensen gebaseerd. Zonder ambities zorgen ze ervoor dat de aannemers, bakkerijen en gloeilampenfabrieken blijven draaien zodat wij een huis, brood en een schemerlamp kunnen kopen. Stel dat iedereen de ambitie zou hebben om het tot directeur te schoppen, de wereld zou een chaos worden. Stel je voor dat iedereen in de keuken chef wil zijn.... Er komt geen bord meer over de passe. Genetische aanleg, sociale omgeving, de juiste vrienden, de juiste collega's, de juiste leermeesters, talent en zo meer, het zijn allemaal factoren die bepalen of die jongen met de doppen in zijn oren die doppen op zeker moment vaarwel zal zeggen. Enthousiasme werkt aanstekelijk en kan er voor zorgen dat een ongeïnteresseerde plotseling het heilige vuur ziet. Daar ligt een verantwoordelijkheid voor ons allemaal: enthousiasme overdragen. Als we dat goed doen en blijven doen, ach, dan is de wereld volgens mij echt niet verloren. Zelfs niet met een Y-generatie in opkomst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten