Gepruts en gepiel of overdadig en zondig?

Als ik naar de tegenwoordige desserts kijk, zie ik vooral veel gepruts en gepiel. Op het bord liggen hier en daar verspreid enkele kleine dingetjes, geflankeerd door enkele decoratieve druppeltjes van iets. Waarom, vraag ik me af. Een dessert moet een feestje zijn en daar ontbreekt het tegenwoordig aan. Waarom moet iedereen mekaar blindelings volgen in modeverschijnseltjes waarbij niemand zich afvraagt wat het publiek eigenlijk wil. Geloof nu echt niet dat het publiek in vervoering raakt van een bord waarop het een of andere bolletje, het een of andere vierkantje plus het een of andere spiraaltje ligt. Geen wonder dat veel gasten geen dessert wensen en meteen naar de koffie gaan.
De hele economie is opgebouwd uit vraag en aanbod waarbij de producent nauwkeurig in het oog houdt waar de klant om vraagt. Overal, van de autoindustrie tot en met de yoghurtindustrie, is men met consumentenpanels bezig. De eisen en wensen van het publiek worden nauwkeurig geïnventariseerd voordat men met productontwikkeling bezig gaat. Niet alleen industrieën, ook allerlei kleine zelfstandigen houden op hun manier de vinger aan de pols. Wij als uitgevers zijn daar ook altijd mee bezig. Sluiten onze magazines aan bij de behoefte? Kan het beter? Moet het anders? Voor ons zijn die vragen steeds opnieuw essentieel. Er bestaan maar weinig producenten die zich niet met de wensen van de markt bezighouden. De enige die ik zo een-twee-drie kan bedenken is Lada. Maar ja, van dat merk zie je er dan ook bijna geen rondrijden.
En dan kom ik op mijn punt: de gastronomie is de enige uitzondering ter wereld. Niemand in de gastronomie is bezig met de wensen van de klant. Alleen de zelfbevrediging telt. Wanneer u zich zou verdiepen in de wensen van uw publiek, zou u al snel ontdekken dat niemand zit te wachten op gepruts en gepiel. De mensen hebben veel en veel liever een lekkere dame blanche of zoiets. Vooral overdadig en zondig. Ik ken één uitzondering en laat dat nu toevallig een van de beste restaurantpatissiers van de lage landen zijn: Roger van Damme. Onlangs lunchten we in zijn zaak 't Gebaar in Antwerpen. Van de dessertkaart werd ik helemaal lyrisch, omdat Roger wel degelijk beseft wat de kanten willen. Ikzelf koos voor de tompouce, een klassiek monument dat voor mijn gevoel wel een kwart kilo woog. Overdadig en zondig. Zo moet het zijn.