Overpeinzingen: Familiegevoel

Toen vorig jaar het bekende Amerikaanse Gourmet Magazine stopte, keek de concurrerende uitgeverswereld uit naar wat er zou gaan gebeuren met de 900.000 abonnees. Daar had iedereen uiteraard een oogje op. Ook ik hield het in de gaten, alleen om ervan te kunnen leren. De diverse Amerikaanse gastronomische bladen gingen zich met dure mailings richten op die 900.000. Ook uiteraard Gourmet's zustermagazine Bon Appétit die alle adresgegvens in handen had. Bon Appétit rekende zich bij voorbaat al een beetje rijk, want ongetwijfeld zouden veel lezers de overstap gaan maken. Maar wat blijkt nu, een half jaar later? Vrijwel geen enkele ex-Gourmet abonnee heef de overstap naar een ander magazine gemaakt, ondanks alle marketingbudgetten die men erin stak. Het hoe en waarom van dit onvoorspelde marketinggedrag zal zeker door de een of andere universiteit onderzocht gaan worden. Ik denk het antwoord al een beetje te weten. Culinaire magazines vormen geen leversbehoefte, ook zonder bladen blijft een mens in leven. Nee, ze vormen een soort van herkenbare families waar de lezers bij willen horen. Families zijn niet zo maar inwisselbaar voor een andere familie. Het is niet zo dat de abonnees "een" magazine willen, ze willen "het" magazine waar ze het goede gevoel bij hebben en dat nauwkeurig bij hen past. De dollars van de Gourmet-lezers worden nu gewoon op een andere manier uitgegeven. Als je er goed over nadenkt, is dat familiegevoel wel heel mooi. Wijzelf voelen dat bij onze magazines heel sterk en het motiveert ons enorm. Je eigen familie wil je niet verruilen voor een surrogaat, liever ga je voortaan als vrijgezel door het leven. Stel dat iedereen na een echtscheiding zou worden bestookt met mails van huwelijksbureau's... Dat slaat nergens op, zelfs niet in Amerika.