Gisteren was ik in Puiflijk. In wat? In Puiflijk. Dat is een dorpje in het rivierenland van de Betuwe. Ik was daar met Carine om een reportage te maken van 's werelds allerbeste kers van Cerisa, daar zult u in de komende Saisonnier àlles over kunnen lezen en zien. Willie, Sjaak en Rob, de drie mannen die met die allerbeste kers hun jongensdroom verwezenlijken, verwelkomden ons op monumentale wijze: midden in de boomgaard hadden ze een picknicktafel opgesteld waarop in rap tempo allerlei lekkernijen werden uitgestald. Ter plaatse zagen we niet alleen de kersenbomen, er was ook een aardbeienafdeling en daar gaat mijn verhaaltje van vandaag over.
Hier heeft men gekozen voor een zeer bijzonder ras dat ik nog nooit eerder zag: de Sweet Eve. Het is een doordrager, hetgeen wil zeggen dat hij gedurende het hele seizoen blijft bloeien. In maart worden ze geplant, waarna van begin mei tot in oktober kan worden geoogst. Elke vijf weken verschijnen er nieuwe bloemen. De Sweet Eve is een kolossale aardbei, kleintjes heb ik gisteren niet gezien. Het vruchtvlees is rood en het weelderige aroma doet me denken aan de aardbeien die ik vijftig jaar geleden in de schoolvakantie als bijverdienste plukte. Maar vooral is het vruchtvlees zo stevig als een malse biefstuk, je kunt er lekker je tanden inzetten. Wat een genot om zoiets mee te maken! Voor mij zijn het echte vleesaardbeien, zoals je ook vleestomaten hebt. Je zou verdorie bijna vegetariër worden.
Van Willie leerde ik iets over de aarbei dat ik nog niet wist, iets waarvan ik u deelgenoot wil maken.
Een aarbei kan alleen top zijn wanneer de pitjes bovenop de huid liggen. Als de pitjes diep in de huid liggen (zie foto), dan betekent het dat de plant heeft afgezien. Bijvoorbeeld heeft hij dan een tijdje onvoldoende water of voeding gehad. Beoordeelt u de kwaliteit van een aardbei, kijk dan voortaan naar de pitjes. Wanneer die diep in de huid liggen, smaakt de vrucht ook anders, je proeft dan min of meer een grondsmaak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten