Toen ik het hoorde, was ik ervan overtuigd dat het niet waar kon zijn. Maar na honderd bevestigingen te hebben gekregen, moet ik het wel geloven: bij Noma worden levende mieren geserveerd. Dat is weer eens iets anders dan levende garnalen. Wat Redzepi doet, vind ik hemeltergend en mensonwaardig. Accoord, ik ben alles behalve een vegetariër en heb er dus geen enkele moeite mee dat dieren worden gedood om ons te dienen. Maar er zijn verdorie grenzen. Garnalen, mieren, het zijn allemaal levende wezens met een moeder en een hartje. Die ga je niet misbruiken als entertainment ter meerdere eigen glorie van de goedkoopste soort. Het is falikant fout om levende wezens als gadgets te gebruiken. En waar eindigt deze flauwekul? Gisteren waren het levende garnalen, vandaag zijn het levende mieren. En morgen? Namens het voltallige dierenrijk houd ik mijn hart vast. Ook erg is het om te zien dat er honderden immitators opstaan. Er zijn al visboeren die trots reklame maken om hun levende garnalen, potjes met mieren zullen vanaf morgen wel te koop zijn. Het dier als banaal gadget, de wereld is diep gezonken.
Het ware mooier geweest als Redzepi een andere richting had gekozen, minstens zo spectaculair. Als hij bijvoorbeeld was begonnen met gebakken trapleuning, gestoofde dakpan of gepocheerd raamkozijn, dan was dat eveneens niet te vreten geweest, in elk geval zouden de dieren met rust worden gelaten. Elke rechtgeaarde kip wil met alle plezier sterven als ze weet dat van haar een prachtige bouillon wordt gemaakt. Elke spontane koe wil graag als rib-eye eindigen. Maar niet als gadget, daar is het Leven te kostbaar voor.
Het zal wel de kick zijn van een tong vol mierenzuur. Of misschien moet je ze heel doorslikken, zodat het een prikkelend gevoel geeft in je maag. De volgende stap wordt eten geserveerd op een spijkerbed, terwijl schorpioenen levend in je ondergoed wordt gestopt. Er zijn altijd wel gekken die dat fantastisch vinden. Mijn persoonlijke kick is het eten van een broodje warm vlees op Koninginnedag, altijd weer de vraag of je daar maar één keer van geniet, of dat het nog een keertje terug komt.
BeantwoordenVerwijderenNorbert,je hebt gelijk.Waar eindigt dit? Als de trapleunning goed belegen is en doorboort dan weet ik het nog niet of dit nou wel of niet te eten is.Kwestie van lang stoven misschien.
BeantwoordenVerwijderenIk ga toch maar weer voor de komende aardbeien van Edith.It is time for the Bromba!
Groet Hans Snijders
zijn er nog wel grenzen? Het meest bang ben ik voor de "volgers".blij dat er nog iemand tegen ageert.
BeantwoordenVerwijderen