Het seizoen van de jaarlijkse gidsjes is weer begonnen, in sommige opzichten een wonderlijk fenomeen. U wil niet weten hoeveel chefs me in de loop van het jaar hebben toevertrouwd hoe belachelijk en ondeskundig de diverse "inspecteurs" waren (behalve dan die van Michelin). Iedereen heeft er de buik van vol, jaarlijks zou ik een volledig boek over de statements kunnen schrijven en misschien ga ik dat nog doen ook. Vorige week vertelde een Vlaamse chef me nog dat de GM inspecteur vond dat de gerechten te veel smaak hadden. De chef kreeg het advies, zijn smaken af te zwakken. En ook wordt het interieur van restaurants besproken, terwijl dat drie jaar geleden al veranderde. Allemaal pigshit en lulkoekerij. Maar dan, na een jaar lang allerlei onnozeligheid te hebben aanhoord en de inspecteurs op het nodige te hebben gefêteerd, doen de chefs euforisch over een titel die ze hebben gekregen. Er zijn véél titels te verdelen: drie ballen voor een kwartje, altijd prijs. Zoals op de kermis. Ook zijn de chefs ineens trots op de score die ze hebben behaald. Kijk, daar snap ik nu helemaal niets van.
Ten eerste: wat is de waarde van een gids? Die kun je onder andere afmeten aan de oplage, een gidsje moet bezoek genereren. Nu is het zo dat de meeste gidsenmakers hun cijfers zeer geheim houden of er mee foezelen. Geloof me op m'n kinderzieltje, sommige gidsen halen een oplage van 2000 nog niet. Vrijwel de gehele oplage gaat vaak naar de chefs, om op het nachtkastje te leggen als masturbatieobject. Speeltjes uit de sexshop gaan langer mee, maar ja, daar moeten batterijen in. Dan is er de categorie gidsen met een behoorlijk oplage, maar waar gaat die oplage heen? Stel dat een substantieel deel in kerstpakketten van bedrijven verdwijnt. Wat is daar dan de waarde van? Met andere woorden: wat is de waarde van een gids die in verkeerde (niet-gastronomische) handen terecht komt?
Ten tweede: wat is de waarde van een oordeel? Een oordeel is pas waardevol als het deskundigheid inhoudt. In het geval van een chef is het oordeel van een doorwinterd gastronoom veel waardvoller dan de opinie van een nitwit.
Dan is er nog een ander fenomeen: leedvermaak. Maar pas op, volgend jaar mag je zelf de dupe zijn. Waar gehakt wordt, vallen spaanders en de meeste gidsjes houden van spaanders omdat het de kijkcijfers optilt. Het ene jaar ben je top, het andere jaar lul en nul.
Of een gidsje een hoge oplage heeft of niet, of het in de juiste handen terecht komt of niet, of het deskundig gescheven is of niet, dat maakt de chefs kennelijk niets uit. Ze zoeken naar erkenning, desnoods wanneer die afkomstig is van de kat van de buren. Alles is daarom terug te brengen tot één factor: hormonen. Want die brengen de zelfbevredigingsdrift op gang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten