Vijfentwintig jaar geleden vertrok ik naar België en kwam in Antwerpen terecht. De eerste zondag bezocht ik de Zoo, want dat was volgens velen de moeite waard. Terwijl ik naar de aapjes kijk, komt er een man op me af. Hij vraagt: "Mag ik u effekens trekken." Daar was ik zeer verontwaardigd over, later zou ik begrijpen dat hij een fotograaf was die een foto wilde nemen.
Toen een Antwerpse schone voorstelde om samen te poepen, vond ik dat een bizar idee. Nog dezelfde avond kreeg ze me zover en ik genoot met volle teugen. Sindsdien heb ik geen enkele poepkans meer overgeslagen.
De Franse taal was voor mij zo mogelijk nog moeilijker. Op de middelbare school had ik het geleerd, maar dat wilde klaarblijkelijk niets zeggen. Is het nu LE forel of LA forel, in eerste instantie moest ik het antwoord schuldig blijven. U ook? Het valt allemaal ook niet mee, een taal waarin poison en poisson slechts de kogelvis gemeenschappelijk hebben. Als jonge culinaire journalist trok ik Frankrijk in, auto's waren dstijds nog niet voorzien van een airco. Ik was kletsnat van de hitte en besloot om vóór mijn volgende bezoek van hemd te wisselen. Ik zag een bordje "ball trap" en vond dit veldje waar men in zijn vrije tijd ballen trapt een geschikte plek. Vijf minuten later, met ontbloot bovenlijf, moest ik rennen voor wat me lief was. Gelukkig heb ik het er toen levend van afgebracht, doch voortaan zal ik het onthouden: als je een bordje ball trap volgt, nader je een schietterrein. Je denkt dat je een taal beheerst, maar vaak word je tot de orde geroepen. Tegenwoordig spreek ik vloeiend Frans. Maar ik zou het niet aandurven om een menukaart in het Frans te vertalen. Veel restaurateurs, zelfs die de taal uitsluitend in het campingwinkeltje gebruiken, durven dat wel. Ik wens hen alle succes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten