Guppies

Hoe zou ik me voelen als ik vrouw was? Als tv-kijkster zou ik er niet vrolijker van worden. De avond is doorspekt van onnozele reclames met de vrouw in een twijfelachtige hoofdrol. Als buitenaardse wezens de tv-signalen van de aardbol oppikken, zullen ze ongetwijfeld tot de conclusie komen dat er op aarde twee mensenrassen bestaan: de mens en het inferieure ras vrouw. De laatste met een beduidend kleinere herseninhoud dan de eerste. Zou ik dat als vrouw pikken? Dat kan ik me niet voorstellen. Evenmin kan ik me voorstellen dat vrouwen de briljante vindingen van de reclamemakers kennelijk belonen en daarmee de productie van onnozele tv-spotjes stimuleren.

Oh wat een mooie steen. Waar heb je die gevonden? In de supermarkt. Gniffelgniffel.

Zo lang als er tv-reclames bestaan, zo'n vijftig jaar nu, zijn alle zeeppoeders elk jaar vernieuwd, telkens nóg witter geworden. Steeds met één of meer onnozel kijkende guppies als acteur. In de jaren zeventig hebben ze héél even geprobeerd om de zeeppoeder-hoofdrollen aan mannen te geven. Die waren modern, opgewekt, iets te braaf kijkend, zeg maar van D66 signatuur. Het soort mannen waarvan je verwacht dat ze vanavond een voorbinddinges in hun achterste krijgen. Lang heeft dat niet geduurd, het verkocht voor geen meter.

Gelukkig ben ik een man. De reclamemakers weten dondersgoed dat ze onze soort niet als infantiele blonde voorwerpen moeten neerzetten in hun spotjes, het zou immers contraproductief zijn. Waarom verkoopt het bij de vrouwen dan wel? Ik zal het en dus ook ze nooit begrijpen.