Ik dacht, ik doe daar aan mee. Want ik heb nu eenmaal twee woonplaatsen en in allebei de huizen moet het kraakhelder zijn. Aan de binnenkant van de capsule zat een rond dingetje dat ik moest opsturen naar Moskou. Ik verzeker u dat ik danig in spanning zat en reikhalend naar de postbode uitkeek, elke dag opnieuw. Dat is inmiddels meer dan een jaar geleden, het drong langzaam tot me door dat ik iemand ben die niet eens een huisvrouw kan winnen.
Even tussendoor: ooit heb ik de hoofdprijs gewonnen in een slagzinwedstrijd van Pepsi Cola. Dat was aan het eind van de jaren zeventig, in de aanloop naar de Olympische Spelen in Lake Placid. De opdracht luidde: wat zou je doen als je met Pepsi naar Amerika mocht gaan. Mijn oplossing, ik vind hem zelf nog steeds mooi:
We vleiden ons neer op het eerste terras, ik op een stoel en zij in een glas.
De prijs die mij toekwam, was een vip-reis met alles d'r op en d'r aan naar de Olympische Spelen. Een deftige meneer van Vrumona kwam de prijs thuis brengen en stelde me voor om die te ruilen voor een geldbdrag. Daar had ik wel oren naar, want ik zat op dat moment op zwart zaad.
Terug naar mijn andere wedstrijd, het wodka avontuur. Om mijn kansen te vergroten, had ik 24 flessen van dat spul gekocht. Mijn logica was vrij simpel: ik laat die flessen staan en als de nieuwe huisvrouw in alle opzichten ferm van katoen geeft, krijgt ze dagelijks een klein slokje. Tsja, toen die blonde vrouw niet opdook, moest ik zelf aan de drank. Vies spul joh! Ik had het nog niet in mijn mond en spuugde het uit. Op tafel. Laat er nu nèt een muisje voorbij komen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten