Het krijgen van een ster is niet altijd een onverdeeld genoegen. Markus Aremo weet daar met zijn restaurant Carma (Helsinki) over mee te praten. Het type klanten dat hij na de ster over de vloer kreeg, maakte hem niet vrolijk. "Ik geloof dat sommigen van hen eerder voor de ster kwamen dan voor het eten", zegt hij. Het vertrouwde publiek van vroeger blijft weg, in het vermoeden dat de zaak nu wel heel duur zal zijn geworden. Gevolg is de combinatie van een etterpubliek en weinig omzet. Markus doet zijn restaurant op slot om een nieuwe zaak te beginnen, laagdrempelig en gezellig. Sterren dat hoeft van hem niet meer.
Sterren, dat is voor elke restaurateur een triviaal onderwerp. In de ene zaak zorgen ze voor een verdubbeling van de omzet, de andere gaat failliet. Markus slaat in elk geval de spijker op z'n kop, zijn opmerking heb ik al véél vaker gehoord. Zodra je een ster krijgt, komt daar een merkwaardig soort individuen op af: de sterreneters. Dat zijn types die zichzelf razend interessant vinden en die van zichzelf denken dat ze àlles weten en kennen. Ze komen niet binnen om te genieten, nee, ze willen uitsluitend bewijzen dat de ster onverdiend is. Dat maak je als chef dus niet meer goed. Met hun mening kunnen ze vervolgens pochen bij hun vrienden of op internetsites. Het is veel interessanter en indrukwekkender om iets af te breken dan om complimenten te geven. Een merkwaardige hobby, als je het mij vraagt. Een dure hobby ook om geld uit te geven aan iets waar je een grondige hekel aan hebt. U kunt de snoeshanen eenvoudig herkennen. Ze zijn met tweeën en bestellen een merkwaardig aperitief. Vervolgens gaan ze zwijgend rond zich heen kijken met doordringende ogen. Soms hebben ze zelfs een notitieboekje bij zich. De eerste gastheer of -vrouw die aan tafel komt, wordt al meteen in de shit geholpen. Er is namelijk altijd iets dat hun direct niet bevalt. Het andere tafeltje staat te dicht bij, het ruikt naar eten in de keuken, uiteraard heeft de wijn kurk, het broodje is te warm of te koud, kortom, er is altijd wel een stok te vinden om de hond te slaan. Binnen het kwartier zijn zowel de keuken als de hele zaal in de zeik. Na afloop (gelukkig gaan ze weg) bestuderen ze oeverloos de rekening die ze uiteraard te hoog vinden en stappen dan zwijgend op, bij de deur nog een geïrriteerd achterom kijkend. Nee, hier komen we nooit weer, zeggen ze dan tegen elkaar. Het adres van de volgende nieuwe ster hebben ze al op zak.
Cicero zei dat mensen veel op elkaar lijken. Hoewel hij een wijs man was, kan ik het maar moeilijk met hem eens zijn. Er zijn twee soorten die mijlenver uit elkaar staan. Je hebt het type dat iets leuks en goeds van zijn leven (en dat van anderen) wil maken. En je hebt types die een hekel aan zichzelf hebben, dus aan de hele wereld. Indien u mocht kiezen, wie zou u dan willen zijn? De eerste? Dan kan ik u een geheimpje verklappen: zo u wenst, mag u vanaf vandaag bij die categorie horen. Welkom bij de club!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten