Coin perdu

Iedereen in het Franse binnenland heeft een coin perdu. Letterlijk vertaald een verloren hoekje. Dat verloren hoekje bevindt zich ergens in huis, op een plek waar je zelden of nooit komt en die je dus vergeet. Nu is dat in het noorden moeilijk voor te stellen, de meesten moeten zelfs hun "wijnkelder" in de meterkast bouwen. Maar hebt u een groot huis met de mogelijkheid van zo'n verloren hoekje, dan is het de moeite waard. Wat bewaar je in een coin perdu? Dat kunnen een paar kistjes wijn zijn, enkele flessen clandestiene alcohol, een zelfgemaakte confiture, geweckt fruit, het maakt niet uit. Vervolgens wordt het hoekje voor lange tijd vergeten. En met lange tijd bedoel ik dan minstens twintig, liefst veertig jaar. Je bent dan inmiddels ook twintig tot veertig jaar ouder geworden, dus begin er vroeg mee. Of verstop iets voor het nageslacht. Enfin, we zijn heel veel jaren verder en ineens, plotsklaps, wordt het hoekje teruggevonden. Dat is de dag van je leven. Zelf heb ik zo'n herontdekmoment meegemaakt toen ik een buur hielp met het opruimen van de zolder. De afspraak was dat ik als beloning tussen de oude rommel mocht snuffelen om te bezien of er iets van mijn gading was. Daarvoor op zich wil ik al een dagje werken. Een mooie oude kast, twee kalfslederen fauteuils uit de twintiger jaren, een nachtkastje, een bureautje, twee keukenstoelen met kapotte gevlochten zitting, oude keukenmaterialen, het werd allemaal van mij. Maar nog veel interessanter was de coin perdu die we ontdekten. 's Avonds hebben we een fles opengetokken, een 1958. Volkomen gemaderiseerd, maar met een smaak zonder weerga. De abrikozen op alcohol, misschien meer dan vijftig jaar oud, de smaak daarvan zal ik nooit meer vergeten. Voor mij is dat een levensles: een coin perdu laat je het liefst door iemand anders aanleggen. Het gaat er vooral om dat je op het juiste moment op de juiste plaats bent.