Waar ik helemaal niets van begrijp, is dat politici altijd denken dat het land van hen afhankelijk is, vooral als het gaat om het bestrijden van de werkloosheid. In verkiezingsprogramma's beweren ze allemaal, van links tot rechts, de oplossing in huis te hebben; ze maken er een groot item van en winnen er telkens opnieuw stemmen mee. Wanneer het economische tij tegenzit en de werkloosheid stijgt, zeggen ze dat ze er helaas niets aan kunnen doen, de recessie is nu eenmaal een internationaal fenomeen. Maar wanneer de recessie op zijn einde loopt en er meer banen komen, kloppen de politici weer op hun borst, ze hebben voor meer banen gezorgd.
Leg mij eens uit hoe de politiek de werkloosheid kan bestrijden. Accoord, ze reserveren miljoenen om (meestal tevergeefs te proberen) een klein doelgroepje in beweging te zetten, daar los je de werkloosheid niet mee op. Wie zijn de enigen die dat wél kunnen? U en ik, de ondernemertjes. Zelf heb ik een bescheiden team van 10 personen, als ondernemer ben ik niet groter dan een klein restaurant. Zoals u en ik zijn er vele duizenden, die allemaal enkele mensen in dienst hebben. Wij zijn degenen die de werkloosheid bestrijden, niet de politiek. Het bizarre is dat u en ik daarvoor worden gestraft, zwaar gestraft. De werknemer is alleen geïnteresseerd in netto-loon, het bedrag dat hij in handen kijgt. De werkgever moet daar een astronomisch bedrag bovenop betalen. 1000 euro netto betekent voor mij ongeveer 2430 euro all-in. Voorts moeten we voor belastingontvangertje spelen en worden we geacht volleerde boekhouders te zijn. Ook wordt de werkgever al bij voorbaat als een crimineel beschouwd, zo blijkt uit de controles. Al met al vraag ik me wel eens af waarom we ondernemende werkgevers zijn geworden. Weet u het?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten