Dissidenten

Toen ik dit weekend door Zeeuws-Vlaanderen rondtoerde (lekker met het dak open), stuitte ik op een tulpenveld. Het landschap was roze zover het oog reikte. Behalve op een plekje van tien vierkante centimeter, want daar groeide een gele tulp. Dat was dus een dissident, een onaangepaste.

Dissidenten zijn degenen die niet met de stromingen willen meegaan. Ze willen niet in een geldend politiek of professioneel systeem passen, ze gooien hun kont tegen de krib. Door de mensen die van regeltjes houden, worden ze verafschuwd, door de machthebbers eveneens. Maar toch hebben ze een belangrijke funktie in de maatschappij, misschien wel de belangrijkste. Er is geen spoorlijn zonder dwarsliggers.

Toen de machtige middeleeuwse katholieke kerk nog beweerde dat de aarde plat was, werden de andersdenkenden naar de brandstapel gebracht. Russen die het communisme geen goed idee vonden, werden naar de Syberische steppen verbannen. Achteraf weten we dat de aarde wel degelijk rond is, terwijl het communisme werd afgeschaft. Het zijn steeds weer de dissidenten geweest die de wereld een stukje verder hielpen.

Zo is het ook in de gastronomie. Telkens wanneer er in de sector iets belangrijks gebeurde, was dat het gevolg van dissidentengedrag. Tsja, als je dat weet, wil iedereen wel dissidentje spelen. Dus wordt de wereld dagelijks vermoeid met vindingen die helemaal niets voorstellen. Adrià was de laatste gastronomische dissident, maar inmiddels past hij al keurig in de stroming omdat hijzelf de stroming aanpaste. Zo'n figuur zagen we tot nu toe elke dertig jaar verschijnen, de gastronomie veranderde drie keer per honderd jaar. Er zal nu een sneller tempo komen, louter omdat de wereld een dorp is geworden. Maar dat wil niet zeggen dat ieder would-be dissidentje wereldberoemd gaat worden. Dwarsliggen omdat het eventueel kan opbrengen, dat geeft geen basis en heeft geen enkel nut. Met een dwarsligging word je geboren.