Assen, donderdag 8u

Je hebt er lang naar toegeleefd, het gaat in een zucht voorbij. En dan is er steeds weer dat trieste gevoel. Hetzelfde gevoel als je hebt zodra de laatste muziektonen van carnaval voorbij zijn. Partir c'est mourir un peu. Vertrekken, afscheid nemen, is een beetje doodgaan.
Zie op de foto de prachtige keuken van de Village Saisonnier. Alleen wat kleffe vloerbedekking herinnert nog aan de heroïek van de kachel.
Ach, we zijn weer in Schilde, waar iedereen druk met poetsen bezig is. Straks zal onze eigen redactiekeuken weer helemaal terug geïnstalleerd zijn en komt de heroïek vanzelf terug.
Wat de afgelopen dagen in Assen betreft moet ik heel veel mensen bedanken. Onze sponsors bijvoorbeeld met de firma's Levens (inductiekachel en ovens) en Rhima (volledige afwasstraat) voorop. Hotel Wesseling in Dwingeloo bijvoorbeeld die ons team wederom gastvrijheid bood. Beursorganisator Jan Vlap die helemaal gek van mijn perfectionistische eisen werd en met zijn Friese onverstoorbaarheid doorging tot ik geen wensen meer had. Onze huismusicus Paul Richard om zijn sublieme sfeerschepperij. Ritchie en Bobby die ons team belangeloos versterkten en bovendien voor een zwembad vol bier en wijnen zorgden. Maar vooral ook ons eigen team, bestaande uit Joost, Danny, Wouter en Mikal die zich het schompes werkten om mijn dromen te verwezenlijken.
Conclusie is dat ons team, onze familie, gigantisch groot is geworden en uit minimaal enkele honderden mensen bestaat. Gelukkig staat niet iederéén op de loonlijst. Sorry dat ik hier niet alle namen kan noemen.