Frustraties

Vandaag kregen wij een wel zéér opmerkelijke e-mail, gevolgd door een telefoontje. Een van onze abonnees zegde zijn abonnement op na ruim acht jaar trouwe lezer te zijn geweest. De reden: hij had in die hele acht jaar nog niet één reportage van ons gehad. "Wie selecteert dat bij jullie?", vroeg hij. En: "Jullie schrijven alleen maar over sterrenrestaurants." Kennelijk zat er voor hem een bepaalde vorm van frustratie achter, op een zodanige manier dat ik het probleem niet kan oplossen. Om met het laatste te beginnen: we schrijven helemaal niet alleen over sterrenrestaurants, het is voor ons niet het minste criterium. Wij willen lezerswaarde brengen en dat heeft daar helemaal niets mee te maken. Wanneer het zo is dat er relatief veel sterrenrestaurants aan bod komen, heeft dat twee redenen. Ten eerste heeft grofweg 10% van alle adressen die in de bekende gidsen staan één of meer sterren. Die fonkelende dingen zijn dus niet zo uniek als de wereld wel eens wil geloven. Dat we die restaurants meer dan tien procent aandacht geven, zou best wel eens kunnen zijn omdat er relatief veel technische lezerswaarde te halen valt. Het andere punt: wie selecteert er bij ons? Formeel is dat uiteraard de hoofdredacteur, Joost van Roosmalen dus. We zijn echter een zeodanig klein team dat iedereen bij ons meedenkt, we doen het gezamenlijk. Het zou best wel eens kunnen dat er restaurants zijn die we in het geheel niet kennen en waar we dus nooit geweest zijn. Sorry daarvoor, maar het lijkt me volkomen logisch. Onze redactie concentreert zich voornamelijk op België, Nederland, Frankrijk en luxemburg terwijl we de andere Europese landen niet links laten liggen. Ons concentratiegebied bestaat uit minstens 80.000 restaurants (waarvan iets minder dan de helft abonnee) en het is onmogelijk om die allemaal te kennen. Wanneer een restaurateur denkt dat wij hem/haar niet kennen maar daar belang in stelt, is de oplossing vrij eenvoudig. Denk ik toch. Een vriendschap is tussen vakbroeders en -zusters snel gesloten.
En dan uiteraard het laatste punt. Kan iemand ons kwalijk nemen dat hij geen reportage heeft gehad terwijl hij al acht jaar abonnee is? Ik vind dat de merkwaardigheid ten top. Krijg je een eigen tv-programma omdat je al acht jaar kijkgeld hebt betaald? Het ene heeft met het andere helemaal niets te maken, zelfs niet na honderd jaar. Wil je een reportage dan hoef je daarvoor niet eens abonnee te zijn.