Hunkeren hoort bij genieten

Ik heb nu een onderwerp dat de één verwerpelijk vindt en de ander zal begrijpen. Soms moeten smerigheden naar boven komen om schoonheid te waarderen. Sorry, ik ga het hier over urineren hebben. Gisteren hadden we bezoek van Ridder en zijn verhaal was dermate interessant dat ik het steeds maar uitstelde om naar de wc te gaan. Ik had het gevoel dat mistens tien liters op mijn ingewanden drukten, toch bleef ik ziten. Dat houd je natuurlijk niet eeuwig vol. Toen ik eenmaal de closetpot vond, was ik bijna rijp voor een ziekenhuisopname. Maar wat was het lekker! De leegloop veroorzaakte kriebels van mijn linker grote teen totaan mijn rechter oorlelletje. Wat een sensatie. Meteen moest ik filosoferen. De tegenwoordige moderne mens is een grazer. Op elk moment van de dag is àlles voorradig, van overal ter wereld en van elk seizoen tegelijkertijd. De tegenwoordige moderne mens hunkert niet meer, hij knipt met de vingers en het is er. Zelfs een klein beetje zin in iets wordt acuut bevredigd. Maar is dat allemaal lekker? Welnee, het smaakt naar niets. Wil iets èchte smaak hebben dan moet er een zekere hunkering aan vooraf zijn gegaan. Zols bij het lange ongduldige wachten op het nieuwe asperge-, aarbeien- of wildseizoen. Je kunt je plas bijna niet meer ophouden, je denkt dat je sterft. Maar dan... is er de ultieme beloning die je kriebels geeft van je rechter grote teen totaan je linker oorlelletje. Of andersom. Dàt is gastronomie. Degenen die gastronomisch bezig zijn omdat ze er toevallig zin in kregen, dat zijn geen gastronomen, dat zijn glutons. De ware gastronoom hunkert. Hoe langer de hunkering duurt, hoe groter de beloning.