Het serveren van brood bij de maaltijd kent een lange traditie. Vroeger deed het brood dienst als bord, er was nog geen serviesgoed. In de loop der tijd heeft het een andere functie gekregen, namelijk van gereedschap. Als je Fransen of Italianen aan tafel bestudeert, zie je dat zij een stuk brood als vork, als mes en als lepel tegelijk gebruiken. Brood is het equivalent van de Chinese eetstokjes. Je moet er niet aan denken dat men in een Frans restaurant het brood na het voorgerecht van tafel zou halen. Dat is een typisch Nederlandse gewoonte die ik nooit zal begrijpen. Brood dient de hele maaltijd te begeleiden, van a tot z.
Ikzelf probeer er de bediening altijd van te overtuigen dat ze van mijn brood moeten afblijven. Want stel dat ik bij het hoofdgerecht een prachtige saus krijg, dan heb ik gereedschap nodig om tot de laatste druppel te profiteren.
In Nederland heeft brood een verkeerde functie aan tafel, het wordt gezien als een soort extra amuse. Vandaar dat er ook boter, olijfolie of smout bij wordt geserveerd. Het probleem is dan dat het publiek oeverloos begint te kanen, waardoor men na het voorgerecht al voldaan is. Dat wordt nog eens versterkt doordat allerlei broodsoorten als juweeltjes aan tafel worden gepresenteerd. Ik zou het mooi vinden als het brood tot zijn oorspronkelijke functie wordt teruggebracht. Als gereedschap en niet als hongerstiller.
Welk brood dient op tafel te komen? In zijn oorspronkelijke functie moet dat vrij neutraal brood zijn dat in smaak het overige niet overtroeft. Een broodje met meegebakken kaantjes is wel leuk, in combinatie met boter zorg je ervoor dat het publiek daarvan begint te smullen en in wezen zijn eigen gereedschap bij voorbaat opeet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten